Έφυγε ο Giulietto Chiesa... "κόκκινος χωρίς να γίνει φούξια, ροζ"...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

Σήμερα έφυγε ένας αμετανόητος πολέμιος της παγκοσμιοποίησης κι...

αμετανόητος Μαρξιστής, ο Ιταλός πολιτικός, συγγραφέας, δημοσιογράφος Giulietto Chiesa.
Το "στίγμα" του Τζιουλιέτο μας δίνει η "Βικιπαίδεια - ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια" του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της Cia... που δυστυχώς θεωρούν ως "έγκυρο εργαλείο" ενημνέρωσης πολλοί και σοβαροί πολίτες κι αναλυτές, όταν λίγη ώρα μετά το θάνατο του μας επισημαίνει σε μια διαίτερη κι έντονη παράγραφο με τίτλο "Complottismo - Συνωμοσία", για να μην παρασυρθούν ορισμένοι: «Ο Giulietto Chiesa εθεωρείτο συνωμοσιολόγος. Συγκεκριμένα, ήταν γνωστός για την υποστήριξή του στις θεωρίες χημικών αεροψεκασμών (hemtrails), την αυτο-προκαλούμενη επίθεση της 9/11 και τους τεχνητούς σεισμούς» και φυσικά για να δέσει η "κομπόστα" ήταν και "Φίλο-Ρώσος", όπως και "Φίλο-Σοβιετικός" «οι φίλο-ρωσικές θέσεις του σχετικά με τη στρατιωτική επέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, μετά την Αραβική Άνοιξη του 2010-2011, αρνούμενος τη χρήση χημικών όπλων από τον Πρόεδρο Μπασάρ Αλ Άσαντ».
Θα ήταν σαφώς "περίεργο" αν δεν αντιδρούσε άμεσα για τον Τζιουλιέττο η γνωστή φαρέτρα της παγκοσμιοποίησης και του υπερεθνικού κεφαλαίου...
Ο Τζιουλιέττο ήταν στο πλευρό των λαών που αγωνίζονται για Εθνική Ανεξαρτησία, χωρίς ναι μεν αλλά... στο πλευρό της Βενεζουέλας, της Κούβας, της Συρίας, εναντίον των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Είναι ο σκιτσογράφος Vauro (Senesi) -με τον οποία συνεργάστηκε ο Τζιουλιέτο*-, σήμερα τις πρώτες πρωινές ώρες που ανακοινώνει το θάνατο ενός από τους μεγαλύτερους δημοσιογράφους της Ιταλίας.
Vauro: «Ο Giulietto Chiesa είναι νεκρός.

Δεν πιστεύω ακόμη πως έφυγε.
Θυμάμαι τα μάτια του που έλαμπαν με δάκρυα, στην Καμπούλ, μπροστά σ' ένα παιδί που τραυματίστηκε από την έκρηξη μιας νάρκης.
Πέθανε ένας άνθρωπος που ήταν ακόμη ικανός να κλαίει για την φρίκη του πολέμου.

Τα μάτια του είναι λίγο και δικά μου.».

Ο Giulietto Chiesa, ο οποίος συνεργάστηκε με τον Vauro πάρα πολλές φορές, γεννήθηκε στις 4 Σεπτέμβρη 1940 στο Acqui Terme. Στέλεχος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ιταλίας και του κόμματος, ανταποκριτής στη Μόσχα για την "Unità" [όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας], ευρωβουλευτής, έχει γράψει πολλά βιβλία για τη Σοβιετική Ένωση, τον πόλεμο και την παγκοσμιοποίηση, Εθνικοκυριαρχικός... πάντα ενάντια στην Ε.Ε. του 4ου Ράιχ, του ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό. Αδιάλλακτος απέναντι στο Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν ένας από τους σπουδαίους ερευνητές δημοσιογράφους στην Ιταλία. Η διαδικτυακή τηλεόραση που ίδρυσε {"PANDORA TV"}, ήταν μια όαση εναλλακτικής πληροφόρησης στην Ιταλία.

Ο Ιταλός μαρξιστής φιλόσοφος Diego Fusaro, εμπνευστής του νέου Εθνικοκυριαρχικού ιταλικού πολιτικού κόμματος "Vox Italia" -μετά τη φίλο-ευρωπαϊκή κωλοτούμπα του Κινήματος των αγανακτισμένων του Γκρίλλο και του Σαλβίνι-, θυμάται τον υπέροχο φίλο, σύντροφο και συνεργάτη του με λόγια που υπαγορεύονται από την καρδιά...

«Αντίο, Giulietto Chiesa, ένας υπέροχος και ελεύθερος άνθρωπος.

Έχασα έναν φίλο, έναν δάσκαλο, έναν σύντροφο αγώνων...

Ο Τζιουλιέττο ήταν από εκείνους τους κομμουνιστές που δεν έγιναν φούξια, έμεινε πιστός δεν μεταλλάχτηκε όπως συνέβη με την αριστερά στο μεγαλύτερο μέρος της... δεν πέρασε από τον Γκράμσι και τον Μαρξ στις πολιτικές ουράνιο τόξο της παγκοσμιοποίησης, την "ελεύθερη αγορά"...

Αντικαπιταλιστής... αντιιμπεριαλιστής... πάντα έβλεπε στη Σοβιετική Ένωση, στη Ρωσία του Πούτιν κατόπιν, ένα προπύργιο αντίστασης στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό...

Όπως κι Πρέβε, έτσι κι ο Τζιουλιέττο υπεισέρχονται σ' αυτούς τους μαρξιστές που δεν μετανόησαν, δεν υπέκυψαν και διατήρησαν το πάθος της πάλης εναντίον του καπιταλισμού...
Ο Giulietto Chiesa, όπως κι ο Κοσταντζο Πρέβε είναι μέρος εκείνης της ραχοκοκαλιάς που έχασαν ηρωικά, αλλά δεν έχασαν τους εαυτούς τους, τις ιδέες τους... το τραγικό είναι σήμερα πως πολλοί για να μην χάσουν, χάνουν τους εαυτού τους και τις ιδέες τους...

Ο Giulietto Chiesa πέθανε.

Ένα ελεύθερο και σκεπτόμενο μυαλό, από εκείνους που ενοχλούσαν τα μαντρόσκυλα της εξουσίας.

Είναι μια σοβαρή απώλεια. Ο καλύτερος τρόπος να αποτίσουμε φόρο τιμής στη μνήμη του είναι να συνεχίσουμε τους αγώνες του. 

Γεια σου, Τζιουλιέττο!».

«Ο Giulietto Chiesa πέθανε. Έχω ακόμη μπροστά μου το ειρωνικό βλέμμα του όταν μου έγραψε την αφιέρωση στο βιβλίο του για την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Δημοσιογράφος.
Απεσταλμένος της "Unità" [όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας] στη Μόσχα. Συνάδελφός στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Στρατευμένος μαχητής εναντίον της παγκοσμιοποίησης, του καπιταλισμού.
Δεν συμφωνήσαμε σε πολλά πράγματα, αλλά λυπάμαι πολύ... φεύγει ένα άτομο με μεγάλη ανθρωπιστική και πνευματική αξία.
Συλλυπητήρια στην οικογένεια του.
Τζιουλιέττο... ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.»
Marco Rizzo, Γενικός Γραμματέας Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας

Γράφουν και περιγράφουν σήμερα τον Τζιουλιέττο που μας άφησε τα ΜΜΕ, ακόμη κι όσοι τον μίσησαν και τον πολέμησαν. Έτσι είναι, οι ύαινες, τα μαντρόσκυλα της εξουσίας προσπαθούν να πάρουν τμήμα δόξας γλείφοντας, σκυλεύοντας ακόμη και νεκρούς που συκοφάντησαν.
Από το τεράστιο συγγραφικό έργο του Τζιουλιέττο, ας δούμε δύο έργα του με τον φίλο του Vauro, που σήμερα ανακοίνωσε το θάνατό του... και μάλλον όσοι θέλουν να καταλάβουν... καταλαβαίνουν.
Εμείς, όπως όλοι οι "ανυπότακτοι, απείθαρχοι συνωμοσιολόγοι, ψεκασμένοι", οι παθιασμένοι με την Εθνική Κυριαρχία και τη Λευτεριά... θα θυμόμαστε τον φίλο Giulietto Chiesa γι' αυτό το δικό του μήνυμα:

«Το mainstream [επικρατούσα τάση, κυρίαρχο ρεύμα, τάση της μόδας... της παγκοσμιοποίησης] βρίσκεται εξ' ολοκλήρου στα δικά τους χέρια. Εγώ προσπαθώ να το σπάσω, ή τουλάχιστον να δείξω τις ντροπές τους»

Giulietto Chiesa

* Αξίζει να θυμηθούμε δύο από τις κοινές εκδοτικές προσπάθειες του Vauro με τον φίλο του Giulietto...

"Τα χειρότερα εγκλήματα του κομμουνισμού" [I peggiori crimini del comunismo], 2004.

«Σελίδες για δυνατά στομάχια, γιατί δεν υπάρχει κανένα όριο στην απόρριψη των κομμουνιστών με τους οποίους θ' ασχοληθούμε. Σκεφτείτε τον Giuliano Ferrara... η διαβολική του ικανότητα τον οδήγησε να είναι μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας και πληροφοριοδότης της CIA. Πιστεύουμε ότι η CIA υπέστη αμέτρητες ζημιές για αυτό. Σκεφτείτε τον Sandro Bondi, κομμουνιστή δήμαρχο. Τους Ferdinando Adornato, Renzo Foa, Tiziana Maiolo, Gianni Pilo... Είναι μόνο ένα τμήμα του καταλόγου των επικίνδυνων κομμουνιστών που κατάφεραν να διεισδύσουν στα γρανάζια του Κράτους. Αυτές οι σελίδες αποτελούν αναμφισβήτητη απόδειξη του μόνιμου κινδύνου του κομμουνισμού.»
Σημ. κι όποιος κατάλαβε... κατάλαβε...

"Το Κόκκινο Βιβλιαράκι, ή: η Μαλακία Potiomkin" ["Il libretto rosso (ovvero: la Cazzata Potiomkin"], 2006

«Διατρέχει τριάντα χρόνια ιστορίας της αριστεράς. Ένας αριστερός, όπως γράφει ο Giulietto Chiesa στην εισαγωγική του έκθεση, "ανησυχούσε σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι πλέον σε θέση να καταλάβει τι συμβαίνει, σε ποιον κόσμο βρίσκεται, ποιοι είναι οι συσχετισμοί δυνάμεων". Είναι μια ιστορία σε πραγματικό χρόνο. Διότι, όπως έχει αποφανθεί ο Μάο Τσε Τουνγκ, "η κριτική πρέπει να γίνει έγκαιρα. είναι μάταιο να ασκήσεις κριτική αργότερα". Από την κατάρρευση του Τείχους και τα δάκρυα της Μπολόνια μέχρι τον πρώτο μετα-κομμουνιστή στο Quirinale [πρωθυπουργική έδρα, εννοώντας τον Νταλέμα, κομμουνιστή πρωθυπουργό όταν η Ιταλία έδωσε τη βάση του Αβιάνο για να βο,μβαρδιστεί η Γιουγκοσλαβία].
Το "Κόκκινο Βιβλιαράκι, ή: η μαλακία Potiomkin" διατρέχει τα τριάντα χρόνια της ιταλικής αριστεράς. Μια αριστερά, σε σημείο που είναι ανίκανη και δεν μπορεί πλέον να καταλάβει τι συμβαίνει».
press-gr