Ολο
αυτό τον χρόνο πριν την προκήρυξη των εκλογών, αλλά κυρίως μετά την προκήρυξή
τους κυριάρχησε μέσα μας η περίσκεψη, η αβεβαιότητα, η απογοήτευση και η σιχασιά για την αθλιότητα του πολιτικού
συστήματος.
Προσπαθήσαμε
να ταυτίσουμε τις σκέψεις μας με ό,τι απέμεινε να αγωνίζεται στον ... “πολιτικό
κόσμο” και ήταν μάταιο, γιατί παντού λόγω των ανεπαρκειών του είδαμε όσα μας
χωρίζουν, όσα μας κάνουν να σκεφτόμαστε παγερά. Γίναμε και είμαστε αυστηροί και
ορθά πράξαμε, αφού όσα και όσοι απέμειναν έπρεπε να είναι ακόμα πιο κοντά σε
όλους και όλες εμάς που αγωνιζόμαστε με γνώμονα τα δίκαια του ανθρώπου, του
λαού και της πατρίδας και είμαστε αδέσμευτοι και ανένταχτοι σε κόμματα και
σχηματισμούς.
Ισως
η αυστηρότητα αυτή να είναι το δίκαιο αποτέλεσμα της συνεχούς κοροϊδίας της
απάτης, της σιχαμένης και αυθάδικης προδοσίας, όσων είπαν πως είναι δίπλα μας
και μαζί μας, για να μας προδώσουν δολερά και μπροστά στα ορθάνοιχτα από την
απορία μάτια μας. Ομως η ίδια αυτή η αυστηρότητα δεν πρέπει να φέρνει την
απογοήτευση, την αποστρατεία, την αποχή από την σκέψη και τον λόγο.
Καθώς εμείς είμαστε η κρίσιμη μάζα, ο πραγματικός
στρατός αυτού του λαού, δεν έχουμε το δικαίωμα να καταθέσουμε κανένα όπλο και εμείς
είμαστε η αποφασιστική δύναμη για να δοθεί και να κερδηθεί αυτός ο αγώνας. Ακόμα
και εάν απορήσαμε για λίγο με το μέγεθος της αλητείας και της προδοσίας,
οφείλουμε τώρα να αδράξουμε τα “όπλα” μας και να προχωρήσουμε στο τελικό
ξεκαθάρισμα, στις τελικές μάχες. Φέρνουν σε εμάς τους ίδιους, στα παιδιά μας,
στους γονείς, στους φίλους μας, σε όλο τον λαό και σε όλη την πατρίδα ό,τι
χειρότερο γέννησε το φίδι του νεοκαπιταλισμού, η σιχαμένη μήτρα της σκλαβιάς
του νεοφιλελευθερισμού. Είναι το οριστικό τέλος της ζωής, της ελευθερίας, της
ελπίδας, της πατρίδας της ίδιας, που, αφού της ροκάνισαν το σώμα και την ψυχή
σαν τερμίτες και σιχαμένα σκουλήκια, τώρα επιδιώκουν να την εξαφανίσουν, να της
κόψουν το κεφάλι και να της ξεριζώσουν την καρδιά. Ψυχή και σώμα κάθε πατρίδας
όμως είναι ο ίδιος ο λαός της και αυτός ο λαός οφείλει να σηκώσει ξανά την γροθιά του, να συγκροτηθεί, να
συνυπάρξει και αυτή την φορά να είναι τόσο ισχυρός και τόσο αλύπητος απέναντι
σε όσους με όπλο το ψέμα, τον φόβο και τις απειλές επιχειρούν να τον
γονατίσουν, να τον υποτάξουν, να καταληστεύσουν τον ίδιο και την πατρίδα που
κουβαλά μέσα του.
Αυτή
η οργή, αυτός ο ιερός θυμός είναι το πιο μεγάλο όπλο μας απέναντι στα σκουλήκια
που κατατρώγουν τις σάρκες γύρω μας και προσπαθούν να μας πείσουν να
παραδοθούμε, γιατί δήθεν ο αγώνας τέλειωσε, δεν είχε περιεχόμενο και ήταν τάχα
ανούσιος και “αδύνατος”. Αιώνια λόγια προδοτών, αγυρτών, ανίκανων, πουλημένων
και συμβιβασμένων, οργάνων της υποδούλωσης.