Της Σοφίας Σακοράφα
Χάσαμε τον ποιητή.
΄΄Γιατί έζησα τη ζωή μου σ’ εξορία;
Γιατί οι μόνες στιγμές που επέστρεφα, ήταν όταν ακόμα μου δινόταν η χάρη να μιλήσω τη γλώσσα μου... όταν ακόμα μπορούσα να ξαναβρίσκω χαμένες ή να ανασύρω ξεχασμένες λέξεις από τη σιωπή;΄΄
΄΄Γιατί έζησα τη ζωή μου σ’ εξορία;
Γιατί οι μόνες στιγμές που επέστρεφα, ήταν όταν ακόμα μου δινόταν η χάρη να μιλήσω τη γλώσσα μου... όταν ακόμα μπορούσα να ξαναβρίσκω χαμένες ή να ανασύρω ξεχασμένες λέξεις από τη σιωπή;΄΄
Χάσαμε τον τραγωδό.
΄΄H ψυχή μου τουλάχιστον άλλο πράγμα δεν λαχταρά, ούτε απορρόφηση, ούτε γαλήνη, ούτε ειρήνη, ούτε απάλειψη, αλλά αιώνια να πλησιάζω χωρίς ποτέ να φτάνω. Aτέλειωτος πόθος, αιώνια ελπίδα που αενάως ανανεώνεται, χωρίς ποτέ τελειωτικά να ολοκληρωθεί. Aιώνιος πόθος και αιώνιος πόνος – ένας πόνος, μια οδύνη, χάρη στην οποία μεγαλώνουμε αδιάκοπα, συνειδητά και με λαχτάρα΄΄
΄΄H ψυχή μου τουλάχιστον άλλο πράγμα δεν λαχταρά, ούτε απορρόφηση, ούτε γαλήνη, ούτε ειρήνη, ούτε απάλειψη, αλλά αιώνια να πλησιάζω χωρίς ποτέ να φτάνω. Aτέλειωτος πόθος, αιώνια ελπίδα που αενάως ανανεώνεται, χωρίς ποτέ τελειωτικά να ολοκληρωθεί. Aιώνιος πόθος και αιώνιος πόνος – ένας πόνος, μια οδύνη, χάρη στην οποία μεγαλώνουμε αδιάκοπα, συνειδητά και με λαχτάρα΄΄
Χάσαμε τον ιστορικό.
΄΄ Το όνομά μου είναι Ελένη ... Είμαι εδώ για περίθαλψη αντικαθεστωτικού... Πού με πάτε τώρα;
Φύλακα, δεν έχω νερό... δεν έχω σαπούνι... δεν έχω χαρτί να γράψω στα παιδιά μου...
Αλλάζουν οι στολές,πράσινη ο Γερμανός .... είσαι Γερμανός, φύλακα; Τ' όνομά μου είναι Ελένη.
Είμαι εδώ για απόκρυψη αντιστασιακού...
Πού με πάτε τώρα;
Ήμουνα κι εγώ το '44, το Δεκέμβρη στην πλατεία που γιόρταζε την Απελευθέρωση.
Πού με πάτε τώρα;
Αλλάζουν οι στολές... είσαι εγγλέζος, φύλακα;
Πόσο κάνει η σφαίρα; Πόσο το αίμα;
Όλες οι στολές ίδιες... φύλακα ... φύλακα ΄΄
΄΄ Το όνομά μου είναι Ελένη ... Είμαι εδώ για περίθαλψη αντικαθεστωτικού... Πού με πάτε τώρα;
Φύλακα, δεν έχω νερό... δεν έχω σαπούνι... δεν έχω χαρτί να γράψω στα παιδιά μου...
Αλλάζουν οι στολές,πράσινη ο Γερμανός .... είσαι Γερμανός, φύλακα; Τ' όνομά μου είναι Ελένη.
Είμαι εδώ για απόκρυψη αντιστασιακού...
Πού με πάτε τώρα;
Ήμουνα κι εγώ το '44, το Δεκέμβρη στην πλατεία που γιόρταζε την Απελευθέρωση.
Πού με πάτε τώρα;
Αλλάζουν οι στολές... είσαι εγγλέζος, φύλακα;
Πόσο κάνει η σφαίρα; Πόσο το αίμα;
Όλες οι στολές ίδιες... φύλακα ... φύλακα ΄΄
Χάσαμε αυτόν ΄΄που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει΄΄
΄΄Για τούτο θα παραμείνω με τα κουρέλια μου, όπως με γέννησε η Γαλλική Eπανάσταση, όπως με γέννησε η μάνα μου Iσπανία – ένας σκοτεινός συνωμότης...΄΄
΄΄Για τούτο θα παραμείνω με τα κουρέλια μου, όπως με γέννησε η Γαλλική Eπανάσταση, όπως με γέννησε η μάνα μου Iσπανία – ένας σκοτεινός συνωμότης...΄΄
Χάσαμε τη φωνή μας.
΄΄Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει.
Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα.
Και πεθαίνουμε....
Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήρορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο..."
Χάσαμε το βλέμμα μας.
«Τίποτα... Εικόνες αρνητικές του κόσμου... σαν να μην είχα βλέμμα. Άρχισα να τραβάω τη μια φωτογραφία πίσω απ’ την άλλη. Οι ίδιες μαύρες τρύπες... Ένα βλέμμα χαμένο, ένα βλέμμα που γυρεύει να βγει απ' το σκοτάδι... κάτι σαν γέννηση...»
«Τίποτα... Εικόνες αρνητικές του κόσμου... σαν να μην είχα βλέμμα. Άρχισα να τραβάω τη μια φωτογραφία πίσω απ’ την άλλη. Οι ίδιες μαύρες τρύπες... Ένα βλέμμα χαμένο, ένα βλέμμα που γυρεύει να βγει απ' το σκοτάδι... κάτι σαν γέννηση...»
Χάσαμε την αλήθεια.
΄΄ Ξεπουλάνε το χιόνι του ουρανού, Σπύρο..΄΄
΄΄ Ξεπουλάνε το χιόνι του ουρανού, Σπύρο..΄΄
Χάσαμε την ελπίδα.
΄΄Με μερικές λέξεις-κλειδιά, θα μπορούσε να αναβιώσει ένα νέο συλλογικό όνειρο΄΄
Χάσαμε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο...
Μας απομένει η αντοχή του.
΄΄ Ως πότε ; ΄΄ ... ΄΄ Ως το τέλος...΄΄
΄΄ Ως πότε ; ΄΄ ... ΄΄ Ως το τέλος...΄΄
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο είναι ανοιχτό σε οποιονδήποτε σχολιασμό, αρκεί να μην είναι απρεπής. Τα αισχρόλογα θα διαγράφονται άμεσα.