Στην μνήμη του Χρήστου Κυριαζή
Απόψε το μυαλό έχει γυρίσει πολλά χρόνια πίσω!
Έχει γυρίσει στο 1989 τότε που γνώρισα την γυναίκα μου, την Νατάσα μου!
Ήταν Οκτώβριος μήνας, 22 Οκτωβρίου 1989, σε μια εντελώς τυχαία συνάντηση με μία παρέα στο σπίτι της.
Γίναμε στην αρχή φίλοι εκείνη την εποχή ήμουν εντελώς τυχαία (αν και τίποτα δεν είναι τυχαίο στην ζωή) στα χωρίσματα με μία σχέση που είχα από το 1985 και κάπου δεν τράβαγε άλλο.
Τον Νοέμβριο του 1989 έκανα μπάνιο στην πλαζ του Αλίμου (εκείνη την εποχή έκανα μπάνια και τον χειμώνα ακόμη) γνωρίζω μία πολύ όμορφη γυναίκα, Κατερίνα την έλεγαν.
Ήταν εντυπωσιακή και όμορφη!
Πιάσαμε συζήτηση επί αρκετές ώρες για τα πολιτικά εκείνης της περιόδου και δώσαμε ραντεβού για το βράδυ.
Όταν πήγα σπίτι κτυπάει το τηλέφωνο ήταν η Νατάσα.
Αν και δεν είχε καλό σωματότυπο με εντυπωσίαζε και με τραβούσε το μυαλό της, η εξυπνάδα και η ευστροφία της.
Με καλεί στο τηλέφωνο να βρεθούμε σε μια ταβέρνα στην Πανόρμου.
Ξεχνάω αμέσως το ραντεβού που είχα δώσει με την όμορφη Κατερίνα και αποφασίζω να πάω στο ραντεβού που με καλεί η Νατάσα.
Έτσι ξεκίνησε μια πολύ πιο ζεστή σχέση από ότι μέχρι τότε.
Η συνέχεια ήταν μια εκδρομούλα στο Αλεποχώρι, από όπου και ξεκίνησε πλέον κανονικά η σχέση με την μετέπειτα σύζυγό μου.
Η Νατάσα ήταν νηπιαγωγός σε Παιδικό Σταθμό της Νέας Σμύρνης, ενώ παράλληλα ήταν και καταπληκτική μαγείρισσα, με πτυχίο μαγειρικής.
Η Νατάσα είχε μια φίλη που την έλεγαν Μαντώ.
Η Μαντώ ήταν μια πανύψηλη, όμορφη γυναίκα
Ήταν παιδική φίλη με τον Χρήστο Κυριαζή.
Είχαν φύγει μαζί στην Ιταλία κατά την διάρκεια της χούντας όπου και σπούδασαν.
Ο Χρήστος είχε αγοράσει εκείνη την εποχή ένα πανέμορφο παλιό αρχοντικό σπίτι ενός Ναυάρχου του 19ου αιώνα που είχε κριθεί διατηρητέο.
Ήταν στο περιφερειακό δρόμο της Καστέλας επί της Β. Παύλου 61.
Ο Χρήστος στην αρχή ήθελε να κάνει το σπίτι αυτό έκθεση επίπλων.
Οι φίλοι του οι Πειραιώτες τους οποίους υπεραγαπούσε ο Χρήστος σύσσωμοι τον παρότρυναν να μην το κάνει έκθεση επίπλων, αλλά να το κάνει ένα χώρο που να πίνουν τον καφέ τους και να θαυμάζουν την θάλασσα από τα μικρά μπλέ μπαλκονάκια του.
Μία μέρα ο Χρήστος πήρε την μεγάλη απόφαση να ακολουθήσει την γνώμη των φίλων του.
Έτσι φώναξε την Μαντώ η οποία ήταν καλή γνώστρια του πως να στηθεί και να λειτουργήσει ένα μαγαζί που να προσφέρει καφέ το πρωί, και φαγητό το βράδυ και τής ανακοίνωσε την τελική του απόφαση.
Η Μαντώ καλεί την Νατάσα να αναλάβει την κουζίνα και έτσι άρχισε να λειτουργεί το ART CAFE.
Όλη η ελίτ τής Ελλάδας, πολιτικοί όλων των κομμάτων, πολλοί διανοούμενοι, αθλητικοί παράγοντες, αθλητές, αλλά και πάρα πολύς απλός κόσμος της δεκαετίας του 90 είχε περάσει και είχε γευτεί τις γεύσεις του ART Cafe.
Ανάμεσα τους μεταξύ άλλων ο Γιώργος Γεννηματάς, ο Δημήτρης Μαρουδας, η Μαρίκα Μητσοτάκη, ο Μιλτιάδης Έβερτ και η Λίζα Εβερτ, ο Νίκος Κωνσταντοπουλος ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Λεωνίδας Θεοδωρακακης, ο Γιάννης Ιωαννιδης, ο Παναγιώτης Φασουλας και όλη η πρωταθλήτρια Ευρώπης ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, οι επιχειρηματίες Φώτης Δήμας ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Σταδιον και 10 γραφείων στοιχημάτων στο Λονδίνο, Λουκιανός ιδιοκτήτης του φούρνου Άλιμος και του El Greco στην Γλυφάδα, ο Γιάννης Μπουτάρης, ο Μάνος Χατζηδάκης, ο Βασίλης Παπακωνσταντινου, κλπ. ήταν σχεδόν μόνιμοι πελάτες!
Το ART Cafe επί 3 συνεχή χρόνια 1991, 92,93 ανακηρύχθηκε ως ένα από τα 3 καλύτερα μαγαζιά Αθήνας και Πειραιά από τα περιοδικά Κατοικία, Αθηνοραμα, και άλλα ΜΜΕ που κάλυπταν τον χώρο της κοσμικής Αθήνας.
Ο Χρήστος Κυριαζής στα καλύτερα του εκείνη την εποχή. Όλες τις μεγάλες επιτυχίες του τις παρουσίασε και τις εορτασε στο ΑRT CAFE!
Οι ώρες λειτουργίας του ήταν από τις 8.30 μμ έως τις 2πμ, ενώ η κουζίνα έκλεινε στις 1πμ.εκτος Σαββάτου που η κουζίνα έκλεινε στις 2π.μ.και το μαγαζί στις 3πμ. Κάθε Δευτέρα το μαγαζί ήταν κλειστό.
Το γεγονός ότι ένα μαγαζί που λειτουργούσε μόνο 5 ώρες την ημέρα ήταν σχεδόν καθημερινά γεμάτο αποδεικνύει την επιτυχία του!
Περιττό να αναφέρω ότι ενώ από την κυρίως εργασία μας στο δημόσιο εγώ και η σύζυγος μου βγάζαμε 300.000 δρχ, από το CAFE δεν πέρασε μήνας που να μην είχαμε τα διπλάσια έσοδα!
Το 1996 είχαμε φτάσει σε σημείο που έπρεπε να διαλέξουμε ή το δημόσιο ή το μαγαζί? Δύο καρπούζια δεν χωράνε ποτέ σε μια μασχάλη!
Το γεγονός ότι η Νατάσα είχε σπουδάσει και δεν ήθελε με τίποτα να φύγει από τον χώρο των παιδιών που υπεραγαπουσε, ήταν αυτό που υπερίσχυσε στην απόφαση να αφήσουμε το μαγαζί το καλοκαίρι του 1996.
Από τότε τον Χρήστο δεν τον ξανασυναντησα παρά μόνο τις ημέρες που έφυγε η Νατάσα είχαμε μια σύντομη συνάντηση.
Καλό ταξίδι Χρήστο Κυριαζή!
Φιλιά στην Νατάσα μου!
Φιλιά στην Μαντώ!
Καλή Αντάμωση φιλε!
