Στις εκλογές του Μαΐου ψηφίζεις για τη ζωή σου...

 
Τoυ ΜΑΚΗ ΚΟΥΡΗ*

Αμφιβάλλω πολύ αν φθάνουν στο Μαξίμου οι καημοί χιλιάδων πολιτών, που από κει που είχαν φτιάξει μια ζωή και ένιωθαν ευτυχείς γιατί είχαν καταφέρει να σταθούν στα πόδια τους και να ζουν σαν άνθρωποι, σήμερα έχουν χάσει τα πάντα.

Δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη. Κατάντησαν να ζητιανεύουν, να μη βλέπουν αύριο, να έχουν γκρεμισθεί τα πάντα γι' αυτούς. Και φθάνουν μέχρι το σημείο να σκέπτονται το τέλος σαν λύτρωση... Και σίγουρα δεν περνάνε τις πόρτες της Ηρώδου Αττικού αυτές οι καταστάσεις, που ο ελληνικός λαός τις είχε ξεπεράσει με μόχθο, ιδρώτα και πόνο πολύ μετά το '60. Γιατί, αν έφθαναν στο πρωθυπουργικό γραφείο, ασφαλώς ο κ. Σαμαράς δεν θα μιλούσε για success story... Δεν το χωράει ο νους αυτό που βιώνουν πάρα πολλά σπίτια. Και όχι μόνο στην Αθήνα. Σε κάθε γωνιά της χώρας. Μια μικρή μόνο γεύση του μαρτυρίου που περνάνε σε μέρες ειρήνης συμπατριώτες μας Έλληνες -μέλη της Ευρώπης των λαών, υποτίθεται, μιας Ευρώπης που αλλιώς την ονειρευθήκαμε, και όχι στυγνή, απάνθρωπη και ανάλγητη, όπως έχει γίνει- δίνουν οι παρακάτω εικόνες... • «Βοηθήστε μας. Με τον άντρα μου είμαστε δυο γεροντάκια, 89 και 90 χρονών. Είμαστε μόνοι μας, δεν έχουμε κανέναν να μας προσέχει, να μας φροντίσει. Παίρνουμε 600 ευρώ σύνταξη. Δεν φτάνουν ούτε για τα Babylino του παππού. Είμαστε σε άθλια κατάσταση. Σκεφτόμαστε να αυτοκτονήσουμε...». Μια φωνή πολύ κοντά μας, στη Σαλαμίνα.  • «Είμαι ηθοποιός του θεάτρου, 73 ετών. Δεν μας έχει μείνει τίποτα πια. Παίρνω 360 ευρώ τον μήνα και αυτήν τη στιγμή έχω ξεπαγιάσει από το κρύο. Έχω μια κόρη που έχει καρκίνο και έναν γιο άνεργο. Σε όλη τη ζωή μου ως τώρα δεν έχω πειράξει ούτε μυρμήγκι. Με αυτή την κατάσταση που βιώνουμε, αν με κρατάνε τα πόδια μου, θα σκοτώσω κανέναν… Δεν αντέχουμε, δεν έχουμε τίποτα πια. Δεν ακούνε;». Ζει κάπου στην Αθήνα. • «Ήμουν επιχειρηματίας στην Ελλάδα. Αναγκάστηκα να φύγω. Γιατί μας κατέστρεψαν; Και ενώ είμαστε μετανάστες και δουλεύουμε για ένα μεροκάματο, η ελληνική κυβέρνηση μας ζητάει φόρους και «χαράτσια»…». Μια φωνή πόνου από την Αυστρία.  Τρεις ενδεικτικές περιπτώσεις, από τις πολλές που φθάνουν κάθε βδομάδα στο «ΠΑΡΟΝ», του δράματος που ζει σήμερα από άκρη σε άκρη ο τόπος μας.  Αυτός ο κόσμος, που εμπιστεύθηκε το τιμόνι της χώρας σε αυτούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν, οι οποίοι αντί να οδηγήσουν το καράβι σε ασφαλές λιμάνι το βούλιαξαν, σήμερα δεν έχει χέρι να πιαστεί, να τον οδηγήσει στο ξέφωτο... Στις εκλογές του Μαΐου έχει μία και μοναδική επιλογή: Να ψηφίσει για τη ζωή του...

ΠΗΓΗ