ΡΕΝΑ ΔΟΥΡΟΥ: Δεν είμαστε όλοι το ίδιο

 
Η υποψήφια περιφερειάρχης Αττική μιλά στην “Εποχή” για τα προβλήματα της περιφέρειας, αναπτύσσει τις θέσεις της για τα ζητήματα του παράκτιου μετώπου και των λιμανιών και εξηγεί ότι: “οι πολιτικές του μνημονίου αντιπαλεύονται με πρόγραμμα και προτάσεις.” Τέλος, αξιολογεί αρνητικά τον νυν περιφερειάρχη, Γιάννη Σγουρό υπενθυμίζοντας ότι δεν ύψωσε ποτέ τη φωνή του κατά των μνημονιακών πολιτικών.

Tη συνέντευξη πήρε ο Αδάμος Ζαχαριάδης

Έγι­νε με­γά­λη προ­ερ­γα­σία προ­κει­μέ­νου να κα­τα­λή­ξουν τα κόμ­μα­τα στους υ­πο­ψή­φιους για την Πε­ρι­φέ­ρεια Αττι­κής. Αυ­τό υ­πο­δη­λώ­νει και την ση­μα­σία που α­πο­δί­δουν στην συ­γκε­κρι­μέ­νη ε­κλο­γι­κή α­να­μέ­τρη­ση. Για ποιο λό­γο η Πε­ρι­φέ­ρεια Αττι­κής έ­χει τό­σο με­γά­λη ση­μα­σία;

Η Πε­ρι­φέ­ρεια Αττι­κής έ­χει τό­ση ση­μα­σία για­τί, πέ­ραν του ό­τι ε­δώ κα­τοι­κεί το 35% του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού, η κοι­νω­νι­κή της δια­στρω­μά­τω­ση α­ντα­να­κλά ε­κεί­νη της χώ­ρας. Εί­ναι δη­λα­δή μια μι­κρο­γρα­φία της χώ­ρας και των προ­βλη­μά­των της. Η α­νερ­γία π.χ. στην Πε­ρι­φέ­ρεια Αττι­κής πή­γε α­πό 11% το 2010 στο 28.5% το 2013. Πέ­ραν αυ­τών, οι ε­ξου­σίες και οι αρ­μο­διό­τη­τές της εί­ναι τέ­τοιες που της δί­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα πολ­λα­πλών πα­ρεμ­βά­σεων, για πα­ρά­δειγ­μα σε ε­πί­πε­δο κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής, ό­που μπο­ρούν να γί­νουν πολ­λά. Ει­δι­κά τού­τη την πε­ρίο­δο της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης που ζει η χώ­ρα μας ε­ξαι­τίας των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας.

Ο κ. Σγου­ρός θεω­ρεί­ται έ­νας ε­πι­τυ­χη­μέ­νος αυ­το­διοι­κη­τι­κός πο­λι­τι­κός. Πρό­σφα­τα μά­λι­στα α­να­κοί­νω­σε έ­να πλεό­να­σμα της τά­ξης των 314 εκ. ευ­ρώ. Άλλοι πά­λι τον κα­τη­γο­ρούν ό­τι έ­χει δη­μιουρ­γή­σει σχέ­σεις δια­σύν­δε­σης με διά­φο­ρους δη­μάρ­χους οι ο­ποίοι τώ­ρα σπεύ­δουν να τον στη­ρί­ξουν τώ­ρα. Ποια εί­ναι η δι­κή σας ά­πο­ψη;

Το θέ­μα δεν εί­ναι πο­σο­τι­κό αλ­λά ποιο­τι­κό. Θέ­λω να πω ό­τι α­ριθ­μη­τι­κά τα 314 ε­κα­τομ­μύ­ρια ευ­ρώ δεν λέ­νε και πολ­λά πράγ­μα­τα. Το θέ­μα εί­ναι το που ε­πεν­δύο­νται τα χρή­μα­τα αυ­τά. Πη­γαί­νουν σε ε­νέρ­γειες κα­τά της α­νερ­γίας, της φτώ­χειας, του κοι­νω­νι­κού α­πο­κλει­σμού; Η μέ­χρι σή­με­ρα πο­ρεία τη διοί­κη­σης της Πε­ρι­φέ­ρειας ό­πως α­πο­τυ­πώ­νε­ται λό­γου χά­ρη στον προϋπο­λο­γι­σμό, δεν δεί­χνουν κά­τι τέ­τοιο. Σε ό,τι α­φο­ρά τις σχέ­σεις με τους δη­μάρ­χους, νο­μί­ζω ό­τι οι πρό­σφα­τες δη­λώ­σεις υ­πο­στή­ρι­ξης δη­μάρ­χων στο πρό­σω­πο του νυν πε­ρι­φε­ρειάρ­χη, μι­λούν α­πό μό­νες τους. Με την έν­νοια ό­τι α­πο­σκο­πούν στο να «σβή­σουν» την κομ­μα­τι­κή κα­τα­γω­γή του για να εμ­φα­νι­στεί ως «α­κομ­μά­τι­στος». Όμως ο κ. Σγου­ρός εί­ναι ΠΑ­ΣΟ­Κ, και κα­τά τα 3.5 χρό­νια της θη­τείας του ευ­θυ­γραμ­μί­στη­κε με τις κε­ντρι­κές μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές της κυ­βέρ­νη­σης. Δεν ύ­ψω­σε πο­τέ τη φω­νή του ε­να­ντίον τους. Αυ­τά εί­ναι γε­γο­νό­τα και δεν αλ­λά­ζουν, ό­σα ε­πι­κοι­νω­νια­κά τρικ κι αν ε­πι­χει­ρη­θούν.

Σας προ­βλη­μα­τί­ζει το γε­γο­νός ό­τι πολ­λές α­πό τις αρ­μο­διό­τη­τες της Πε­ρι­φέ­ρειας σχε­τί­ζο­νται με με­γά­λα ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα; Ανα­φέ­ρο­μαι για πα­ρά­δειγ­μα στην δια­χεί­ρι­ση α­πορ­ρι­μά­των και βέ­βαια στο πα­ρά­κτιο μέ­τω­πο.

Πρό­κει­ται για δύο θέ­μα­τα – αιχ­μές, κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σίας για την ποιό­τη­τα ζωής στο Λε­κα­νο­πέ­διο. Και βέ­βαια κά­θε άλ­λο πα­ρά τυ­χαίο εί­ναι το γε­γο­νός ό­τι και στα δύο, ό­πως και στο θέ­μα των διο­δίων, ε­μπλέ­κο­νται ερ­γο­λα­βι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Συμ­φέ­ρο­ντα που δια­τη­ρούν προ­νο­μια­κές σχέ­σεις με την ε­ξου­σία, προ­κει­μέ­νου να δια­σφα­λί­ζουν τα κέρ­δη τους σε βά­ρος ό­μως του δη­μό­σιου συμ­φέ­ρο­ντος και των κοι­νω­νι­κών α­να­γκών. Για πα­ρά­δειγ­μα, σε ό,τι α­φο­ρά τη δια­χεί­ρι­ση των α­πορ­ριμ­μά­των, ε­πι­λέ­γο­νται συ­στη­μα­τι­κά φα­ραω­νι­κές λύ­σεις τε­ρά­στιων ε­γκα­τα­στά­σεων που ε­πι­βα­ρύ­νουν το πε­ρι­βάλ­λον και την τσέ­πη των πο­λι­τών. Το μή­νυ­μα που στέλ­νου­με εί­ναι ό­τι η ι­διω­τι­κή πρω­το­βου­λία μπο­ρεί και πρέ­πει να έ­χει θέ­ση στην πα­ρα­γω­γι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση που υ­πο­στη­ρί­ζου­με, με τρεις προϋπο­θέ­σεις: τον σε­βα­σμό των φο­ρο­λο­γι­κών υ­πο­χρεώ­σεων, των ερ­γα­σια­κών σχέ­σεων και του πε­ρι­βάλ­λο­ντος.

Ελληνικό ή λιμάνια, ενδεικτικά της κυβερνητικής νοοτροπίας

Αυ­τή τη βδο­μά­δα βρέ­θη­καν στην ε­πι­και­ρό­τη­τα η πώ­λη­ση του λι­μα­νιού Πει­ραιά και η α­νά­πλα­ση του Ελλη­νι­κού. Ποιες εί­ναι οι δι­κές σας θέ­σεις και προ­τά­σεις σε αυ­τά τα δύο ζη­τή­μα­τα;

Σε ό,τι α­φο­ρά στο Ελλη­νι­κό και τον Άγιο Κο­σμά, οι α­πο­φά­σεις του ΤΑΙ­ΠΕ­Δ, με ό­ρους πλή­ρους α­δια­φά­νειας, τα ο­δη­γούν σε μια τσι­με­ντο-α­νά­πλα­ση, με τε­ρά­στιο κό­στος για το Δη­μό­σιο, που εκ­χω­ρεί υ­πο­δο­μές και ε­πι­πλέ­ον, κα­λεί­ται να πλη­ρώ­σει πε­ρί­που 2 δις για τα λε­γό­με­να νέα συ­νο­δά έρ­γα, δη­λα­δή την κα­τα­σκευή δι­κτύων, σταθ­μών ε­νέρ­γειας, την υ­πο­γειο­ποίη­ση της λεω­φό­ρου Πο­σει­δώ­νος. Στον α­ντί­πο­δα αυ­τών των σχε­δίων, κι­νή­μα­τα πο­λι­τών, φο­ρείς, οι ό­μο­ροι δή­μοι στη­ρί­ζου­με την λύ­ση του Μη­τρο­πο­λι­τι­κού πάρ­κου υ­ψη­λού και χα­μη­λού πρα­σί­νου, δη­μό­σιου, εύ­κο­λης πρό­σβα­σης, με χρή­σεις που σχε­τί­ζο­νται με τον α­θλη­τι­σμό, τον πο­λι­τι­σμό, την εκ­παί­δευ­ση, την α­να­ψυ­χή, κ.α.. Έναν ι­σχυ­ρό πό­λο έλ­ξης α­θη­ναίων αλ­λά και του­ρι­στών, ο ο­ποίος θα δη­μιουρ­γή­σει και α­πα­σχό­λη­ση. Εί­ναι μια α­να­γκαία, ε­φι­κτή και φθη­νή λύ­ση. Σε ό,τι α­φο­ρά στην πώ­λη­ση του κερ­δο­φό­ρου ΟΛ­Π, αυ­τή δεν πρέ­πει να υ­λο­ποιη­θεί κα­θώς ε­νέ­χει κιν­δύ­νους για την ά­μυ­να και τη συ­νο­χή της χώ­ρα, εί­ναι κοι­νω­νι­κά ε­πι­ζή­μια και οι­κο­νο­μι­κά κα­τα­στρο­φι­κή για τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους πο­λί­τες, το δη­μό­σιο. Πο­λί­τες, ερ­γα­ζό­με­νοι, φο­ρείς πρέ­πει να υ­ψώ­σου­με έ­να τεί­χος προ­στα­σίας γύ­ρω α­πό το λι­μά­νι του Πει­ραιά, για­τί η δια­τή­ρη­ση του δη­μό­σιου χα­ρα­κτή­ρα του εί­ναι ζω­τι­κής ση­μα­σίας για τον τό­πο.
Και τα δύο θέ­μα­τα εί­ναι εν­δει­κτι­κά της φι­λο­σο­φίας της κυ­βέρ­νη­σης: πρό­κει­ται για σχε­δόν ά­νευ ό­ρων εκ­χω­ρή­σεις δη­μό­σιας πε­ριου­σίας και υ­πο­δο­μών, που ου­σια­στι­κά υ­πο­νο­μεύουν το μέλ­λον της χώ­ρας, στε­ρώ­ντας α­πό τις μελ­λο­ντι­κές κυ­βερ­νή­σεις ερ­γα­λεία ά­σκη­σης οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής, με έμ­φα­ση στην α­νά­πτυ­ξη, τη δη­μιουρ­γία θέ­σεων ερ­γα­σίας, την αλ­λη­λεγ­γύη.

Η Αττι­κή εί­ναι μια πε­ριο­χή με 30% α­νερ­γία. Πως αυ­τό α­φο­ρά μία υ­πο­ψή­φιο της Αρι­στε­ράς;

Αν σκε­φθεί κα­νείς ό­τι η α­νερ­γία μέ­σα σε διά­στη­μα τριών ε­τών, τρι­πλα­σιά­στη­κε, αγ­γί­ζο­ντας αυ­τό το πο­σο­στό, μπο­ρεί να α­ντι­λη­φθεί το εύ­ρος και την πολ­λα­πλό­τη­τα των συ­νε­πειών. Αυ­τή τη στιγ­μή οι κά­τοι­κοι του Λε­κα­νο­πε­δίου πλήτ­το­νται α­πό την α­νερ­γία, ι­διαί­τε­ρα οι νέ­οι, οι γυ­ναί­κες. Πλήτ­το­νται ε­πί­σης α­πό τα χι­λιά­δες λου­κέ­τα μι­κρο­με­σαίων ε­πι­χει­ρή­σεων. Πλήτ­το­νται α­πό την υ­πο­βάθ­μι­ση της ποιό­τη­τας ζωής. Και το χει­ρό­τε­ρο εί­ναι ό­τι αυ­τό το σπι­ράλ της ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης λό­γω των υ­φε­σια­κών πο­λι­τι­κών συ­νε­χί­ζε­ται. Εκεί­νο που χρειά­ζε­ται ά­με­σα εί­ναι να μπει έ­να τέ­λος σε αυ­τή την κα­θο­δι­κή πο­ρεία. Κά­τι που μπο­ρεί να γί­νει μό­νο με μια νέα κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Ωστό­σο, έ­νας θε­σμός τό­σο ση­μα­ντι­κός ό­σο η Πε­ρι­φέ­ρεια Αττι­κής μπο­ρεί να συμ­βάλ­λει, π.χ. μέ­σω των ευ­ρω­παϊκών προ­γραμ­μά­των, του Ε­ΣΠΑ, στην κα­τα­πο­λέ­μη­ση ο­ρι­σμέ­νων α­πό τις πιο σο­βα­ρές συ­νέ­πειες της α­νερ­γίας, τον κοι­νω­νι­κό α­πο­κλει­σμό και την πε­ρι­θω­ριο­ποίη­ση.

Οι «τεχνοκρατικές» επιλογές είναι επικίνδυνες

Πώς θα ε­πι­λε­γούν οι υ­πο­ψή­φιοι α­ντι­πε­ρι­φε­ρειάρ­χες και οι πε­ρι­φε­ρεια­κοί σύμ­βου­λοι της πα­ρά­τα­ξής σας;

Ο στό­χος μας εί­ναι η δη­μιουρ­γία ε­νός ό­σο το δυ­να­τόν ευ­ρύ­τε­ρου ψη­φο­δελ­τίου, για­τί δεν έ­χου­με τί­πο­τε να χω­ρί­σου­με με έ­ναν συ­ντα­ξιού­χο ή έ­ναν ά­νερ­γο νέο, που ε­ξα­πα­τή­θη­καν τον Ιού­νιο του 2012 α­πό τις υ­πο­σχέ­σεις του κ. Σα­μα­ρά πε­ρί ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­σης, και που σή­με­ρα για πα­ρά­δειγ­μα δεν έ­χουν να πλη­ρώ­σουν το ρεύ­μα ή το δά­νειό τους και δυ­σκο­λεύο­νται να τα βγά­λουν πέ­ρα. Αυ­τοί οι άν­θρω­ποι έ­χουν θέ­ση στο ψη­φο­δέλ­τιό μας. Μα­ζί με ε­νερ­γούς πο­λί­τες, εκ­προ­σώ­πους κι­νη­μά­των, φο­ρέων, άν­θρω­ποι α­πό ό­λους τους ε­παγ­γελ­μα­τι­κούς και κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους. Άνθρω­ποι που εν­δια­φέ­ρο­νται να αλ­λά­ξουν τα πράγ­μα­τα. Όχι ε­παγ­γελ­μα­τίες της πο­λι­τι­κής ή «α­κομ­μά­τι­στοι» τε­χνο­κρά­τες υ­πο­ψή­φιοι που λει­τουρ­γούν ως Δού­ρειοι ίπ­ποι του μνη­μο­νίου. Για­τί πα­ρά τα ό­σα υ­πο­στη­ρί­ζο­νται, το μνη­μό­νιο εί­ναι ε­δώ. Και οι συ­νέ­πειές του ε­πί­σης. Και αυ­τές δεν α­ντι­πα­λεύο­νται με ια­χές και κραυ­γές, ό­πως ό­ψι­μα βλέ­που­με ό­τι γί­νε­ται και μά­λι­στα με ύ­που­λο και ε­πι­κίν­δυ­νο τρό­πο, με α­πο­τέ­λε­σμα έ­να κομ­μά­τι της κοι­νω­νίας να στρέ­φε­ται προς το νε­ο­να­ζι­στι­κό μόρ­φω­μα. Οι πο­λι­τι­κές του μνη­μο­νίου α­ντι­πα­λεύο­νται με πρό­γραμ­μα και προ­τά­σεις. Και σε αυ­τή την προ­σπά­θεια μπο­ρεί να συμ­βάλ­λει κα­θο­ρι­στι­κά η το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση με αν­θρώ­πους που την α­ντι­με­τω­πί­ζουν ως πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο. Για­τί οι α­πό­ψεις που πα­ρου­σιά­ζουν την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση ως μη­χα­νι­σμούς με ου­δέ­τε­ρες, τε­χνο­κρα­τι­κές τε­χνι­κές εί­ναι ά­κρως ε­πι­κίν­δυ­νες για τη Δη­μο­κρα­τία. Για­τί τεί­νουν να ε­μπε­δώ­σουν στην κοι­νω­νία μια α­ντι­πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη, του εί­δους «ό­λοι το ί­διο εί­ναι». Ε, λοι­πόν δεν εί­μα­στε ό­λοι το ί­διο!

Πηγή