Κυρίαρχη έννοια είναι η Πατρίδα και όχι το κόμμα

Έχω μόνιμα μια αντιπαλότητα σε συζητήσεις -αν μπορεί να θεωρηθεί αντιπαλότητα η αντίθετη άποψη- με όσους προτάσσουν πως πρώτα πρέπει να έλθει η διδαχή και η παιδεία στις μάζες, έτσι ώστε μετά, να ακολουθήσει η απελευθέρωση από τα κατοχικά χουντάκια που … κυβερνούν (στην πραγματικότητα εφαρμόζουν εντολές που δέχονται από ξένα κέντρα και παράκεντρα)

Έχω αντιπαλότητα καθόσον πιστεύω πως η παιδεία δεν αναπτύσσεται μέσα σε 1 μέρα σε 1 μήνα ή/και σε ένα έτος. Η παιδεία θέλει χρόνο διδαχής και ιδιαίτερα τώρα που η Χώρα μας βρίσκεται σε πορεία (λίαν επιεικώς) καταστροφής. Καταστροφής του κοινωνικού ιστού και γενικότερα της επικράτειας.

Αδυνατώ να πιστέψω και να αποδεχθώ πως ενόσω είμαι σε πόλεμο και σε κατοχή από κάθε καρυδιάς καρύδι (τοκογλύφους, τραπεζικά ιδρύματα, κάστες ζάπλουτων κλπ) πως η κίνηση των όσων το παλεύουν θα πρέπει να είναι μονοσήμαντη προς την παιδεία.
Θα πρέπει να γίνονται κινήσεις -ταυτόχρονα- Εθνοαπελευθερωτικές, εκπαιδευτικές, αλληλεγγύης και συνάσπισης δυνάμεων.

Σκέπτομαι πολλές φορές τον εαυτό μου που οδηγούσα με την μοτοσυκλέτα μου με ταχύτητες πολύ πάνω από τα 250 χλμ / ώρα χωρίς κράνος. Πέρασε πάρα πολύς καιρός για να αποκτήσω την συνείδηση πως θα πρέπει -τουλάχιστον- τα παιδιά να τα μάθω να φορούν κράνος ή ακόμη και ζώνη ασφαλείας στο Ι.Χ. ενόσω ποτέ δεν φορώ.

Θα μου πεις φίλε μου “ναι, αλλά το έμαθες”.
Όχι ! Δεν είναι αυτή η αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως ΚΑΤΑΛΑΒΑ πως είναι παράλογο να μη φορώ κράνος και ζώνη και κυρίως πως ΟΦΕΙΛΩ να εκπαιδεύσω νέα παιδιά -στο σημείο που μου αναλογεί- τις ορθές κινήσεις και όχι όσες εφάρμοζα.
Αυτό όμως πήρε καιρό. Πάρα πολύ καιρό. Πάνω από 7-8 χρόνια.

Και εδώ υπάρχει η εξής απορία. Έχει ο Λαός της Πατρίδας χρόνο για μονοσήμαντη λήψη παιδείας; Εκτιμώ (και… ακούω) πως όχι.

Επίσης τίθεται και ένα άλλο θέμα. Αυτό της Οργάνωσης. Τι κάνω και πως το διοργανώνω; Απλά. Σε μια συλλογικότητα ορίζω ομάδες. Δημιουργώ ομάδες εργασίας, όπως θα έλεγαν μερικοί.

Σε παράλληλη με τα παλαιότερα ειωθότα όπου οι αντιπολιτεύσεις όριζαν σκιώδεις κυβερνήσεις (δηλαδή ομάδες που έκριναν τις κινήσεις του κάθε υπουργείου ωσάν να ήσαν μια “παράλληλη” κυβέρνηση), έτσι και σήμερα θα ΠΡΕΠΕΙ να ορισθούν ομάδες πολιτικής μάχης, αλληλεγγύης, εκπαίδευσης. Και όλες αυτές να μην είναι ανεξάρτητες και ασυντόνιστες μεταξύ τους, αλλά σφικτά δεμένες σε επίπεδο εσωτερικής επικοινωνίας.

Με αυτόν τον τρόπο, -ακραία αναφερόμενο- θα υπάρχει η δυνατότητα, σε μια πορεία, να κρατηθούν στοιχεία (ρωτώντας) από αναξιοπαθούντες που έχουν ανάγκη για αλληλεγγύη, ενώ θα υπάρχει και αντίστοιχη σκιαγράφηση της μάζας αναφορικά με το που και τι χρειάζεται να διδαχθεί και να εκπαιδευτεί.
Επί παραδείγματι να μάθει μια γεωγραφική περιοχή πως στην περιοχή τους, προ χιλιάδων ή και εκατοντάδων ετών χύθηκαν τόνοι αίματος για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι (;;;) και να … παραχωρούμε τμήματα της Χώρας μας -έναντι πινακίου φακής- σε κάθε τυχάρπαστο της γης. Ελληνόφωνο ή μη (… βλέπε Σαλαμίνα)

ΟΦΕΙΛΟΥΝ όσοι νιώθουν πως είναι απέναντι στους σημερινά φερόμενους ως κυβερνήτες να συνταχθούν και να κινηθούν συντονισμένα και οργανωμένα ωσάν μια γροθιά, κάτω μόνο από την Ελληνική Σημαία.
Καθόσον ΑΥΤΗ η Σημαία εκπροσωπεί τον Λαό και την Επικράτεια. Ακόμη και το Έθνος. Δηλαδή τον Ελληνισμό όπου κι αν στην υφήλιο κατοικεί.

Υ.Γ.: να υπενθυμίσω στην αντιπολίτευση πως, κυρίαρχη έννοια είναι η Πατρίδα και όχι το κόμμα.

Γιώργος Θ. Κανελλάκης
 Πηγή:Ας Μιλήσουμε Επιτέλους