«Ψήφος εμπιστοσύνης»-τελετή αποκαθήλωσης

 

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ, Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η ψήφος εμπιστοσύνης στο Κοινοβούλιο, κατά την πενταετή μνημονιακή περίοδο που βιώνουμε, εξελίχθηκε σε ένα τελετουργικό που σηματοδοτεί την πτώση και αποκαθήλωση των πρωθυπουργών και των κυβερνητικών σχημάτων που επικαλούνται την -οριστικά- απωλεσθείσα νομιμοποίησή τους, όταν ήδη διανύουν το «πράσινο μίλι» που οδηγεί νομοτελειακά στην πτώση τους.


Με την «ψήφο εμπιστοσύνης» των βουλευτών του απολακτίσθηκε ο Γ. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία και στη συνέχεια από την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Λαμβάνοντας την «ψήφο εμπιστοσύνης» της Κοινοβουλευτικής της Ομάδας καταργήθηκε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ -που πριν από δύο μόλις χρόνια εξελέγη με ποσοστά της τάξης του 44%- και ανέλαβε ο επίσημος εκπρόσωπος της χρηματοπιστωτικής εξουσίας τον ρόλο του πρωθυπουργού, με την πλήρη σύμπραξη και ομόθυμη στήριξη της τριάδας Γ. Παπανδρέου - Ευ. Βενιζέλου - Αντ. Σαμαρά…

Με την ψήφο εμπιστοσύνης αναζητείται σήμερα η «χαμένη τιμή» των μνημονιακών εταίρων της συγκυβέρνησης… Από μια Βουλή που δεν αντιστοιχεί σήμερα στη λαϊκή βούληση και από μια κυβερνητική πλειοψηφία που σπαράσσεται από εσωκομματικές αντιθέσεις, αφού όλοι γνωρίζουν ότι μετά τις επόμενες εκλογές τουλάχιστον 70 με 80 από τους σημερινούς κυβερνητικούς βουλευτές δεν πρόκειται να επανεκλεγούν…

Η ριζική αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών έχει οδηγήσει σε απόγνωση το κυβερνητικό στρατόπεδο. Ο Αντ. Σαμαράς μάς διαβεβαιώνει ότι «ποτέ δεν πρόκειται να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ» και ότι εάν, παρά ταύτα, συμβεί αυτό, τότε τα ταμεία των τραπεζών θα αδειάσουν… Η ευτέλεια, η ανεύθυνη κινδυνολογία, η πολιτική ανικανότητα σ' όλο της το μεγαλείο…

Η αποτροπή, με κάθε μέσον, της διενέργειας εκλογών οδήγησε στη διατύπωση σεναρίων εσωτερικής διαδοχής του μνημονιακού συστήματος διακυβέρνησης στο πρότυπο του 2011, προσαρμοσμένο φυσικά στις σημερινές συνθήκες. Η πρόταση για αντικατάσταση του Αντ. Σαμαρά στο πλαίσιο μιας ευρύτερης συναίνεσης που θα συσπείρωνε ένα φάσμα κομμάτων και προσώπων τόσο από τον χώρο της Κεντροδεξιάς όσο και από το Ποτάμι και τη ΔΗΜΑΡ, έπεσε «επίσημα στο τραπέζι» τις τελευταίες ημέρες… 

Την ίδια στιγμή στελέχη της κυβερνητικής παράταξης παραιτούνται από κυβερνητικές και κρατικές θέσεις προκειμένου να είναι υποψήφιοι στις επερχόμενες εκλογές, ενώ στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που γνωρίζουν ότι η κατάσταση είναι μη αντιστρεπτή τόσο για το κόμμα τους όσο και για την κυβέρνηση, ρίχνουν γέφυρες προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας μια εύσχημη δικαιολογία για να περισώσουν το «πολιτικό τους σαρκίο»…

Η όποια ψήφος εμπιστοσύνης που θα δοθεί στη συγκυβέρνηση είτε από 155 είτε ακόμα και από 160 βουλευτές δεν πρόκειται να λύσει τα εσωκομματικά προβλήματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ούτε πολύ περισσότερο να αποτρέψει την πορεία της ραγδαίας πτώσης τους.

Η «ψήφος εμπιστοσύνης» μιας μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας έχει οριστικά απωλεσθεί γι' αυτούς. Οι μνημονιακές πολιτικές που υλοποίησαν και καλούνται επιτακτικά να συνεχίσουν να υλοποιούν, έχουν διαλύσει τα κοινωνικά και τα πολιτικοϊδεολογικά θεμέλια των κομμάτων της συγκυβέρνησης. Δεν υπάρχει πια οδός επιστροφής.

Τους θεωρούν «τελειωμένους»

Μια βασική ελπίδα καλλιέργησαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ως σανίδα σωτηρίας, ως βασικό όρο και προϋπόθεση της επιβίωσής τους: Τη διασφάλιση των 180 ψήφων για την εκλογή μνημονιακού Προέδρου Δημοκρατίας.
Αυτός ήταν και ο μόνος τρόπος να νομιμοποιήσουν, έστω και τυπικά, έστω και μέσα από τους σημερινούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς, την αναπαραγωγή της εξουσίας τους.

Η μόνη τυπική προϋπόθεση, η μόνη τυπικού χαρακτήρα ΨΗΦΟΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ 180… Αυτή όμως η προοπτική ΕΧΕΙ ΑΚΥΡΩΘΕΙ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ.

Η συγκυβέρνηση υπολογίζει ότι μέσα από την ψήφο εμπιστοσύνης μπορεί να επιτύχει την εσωκομματική συσπείρωση, να κατασιγάσει τις διαμαρτυρίες, να διασφαλίσει μια περίοδο έξι μηνών επιβίωσης, όπου όλα μπορούν να συμβούν… Μπορεί να δοθούν κάποια «δωράκια» από την κ. Άνγκ. Μέρκελ και να υπάρξει, μέσω της τρομοκράτησης των πολιτών, κάποια ανάσχεση του κοινωνικού ρεύματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ…

Φρούδες ελπίδες πολιτικών μετριοτήτων που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν γεγονότα και στοιχεία που ο κάθε πολίτης κρίνει και κατανοεί.

Εκείνο που είναι απολύτως δεδομένο είναι ότι ο αριθμός των 180 βουλευτών δεν πρόκειται να επιτευχθεί, συνεπώς η συγκυβέρνηση και το μνημονιακό καθεστώς που αυτή εκπροσωπεί έχουν ΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΠΕΡΑΣ.

Με βάση αυτή την πραγματικότητα κάθε πράξη της κυβέρνησης, κάθε απόπειρα εξαπάτησης, τρομοκράτησης, ψευδών υποσχέσεων και καλλιέργειας φρούδων ελπίδων και προσδοκιών που θα διατυπωθούν από εδώ και πέρα, θα κρίνονται και θα αυτοακυρώνονται αφού δεν θα αποτελούν παρά σκηνοθετημένα περιστατικά μιας πορείας ήττας και πτώσης.

Το πολιτικό «παιγνίδι» παίζεται πια ανοικτά. Κανένας πολίτης δεν πιστεύει σε υποσχέσεις, κανένας δεν είναι διατεθειμένος να εκβιάζεται και να υποκύπτει στον φόβο και στα τρομοκρατικά διλήμματα εσαεί…

Κάποιοι διερωτώνται εάν είναι δυνατόν η Άνγκ. Μέρκελ, το ευρω-ιερατείο, να εγκαταλείψουν τον Αντ. Σαμαρά και τη μνημονιακή συγκυβέρνηση στο «έλεος» της κρίσης του ελληνικού λαού, χωρίς τουλάχιστον να επιχειρήσουν να αποτρέψουν την πτώση τους με κάποια «ρύθμιση» του χρέους, με τη χαλάρωση των μέτρων ή τη συναίνεση σε κάποιες φοροελαφρύνσεις…

Η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και η χρηματοπιστωτική ολιγαρχία δεν χρειάζονται βέβαια τις ελληνικές σφυγμομετρήσεις για να κατανοήσουν ότι μετά το ΠΑΣΟΚ και ο άλλος πόλος του δικομματισμού, η ΝΔ, «θυσιάστηκε» υπηρετώντας τους μνημονιακούς στόχους.

 Ασφαλώς οι δανειστές μας δεν θα εγκαταλείψουν τους ευπειθείς και υποτελείς πολιτικούς εντολοδόχους τους. Όμως συνειδητοποιούν ότι στη νέα περίοδο θα διαμορφωθούν νέοι κοινωνικοπολιτικοί συσχετισμοί, οπότε η όποια αναμέτρηση ή σύγκλιση θα διαμειφθεί σε άλλο επίπεδο… 

Οπωσδήποτε όμως το σημερινό κυβερνητικό δίδυμο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, όπως και οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών, θεωρούνται «τελειωμένοι» τόσο από τους δανειστές μας όσο και από τα εγχώρια συμφέροντα… Ούτε τη δική τους «ψήφο εμπιστοσύνης» δεν μπορεί να διασφαλίσει πλέον η παραπαίουσα συγκυβέρνηση… κι όλα τα υπόλοιπα δεν αποτελούν παρά σπασμωδικές και απέλπιδες κινήσεις προ του αναπότρεπτου τέλους της. 

TO ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ