Να τελειώνουμε με τους μύθους των προέδρων της Ελληνικής Δημοκρατίας

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Εκτός από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο, που καρατόμησε το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου, (παρεμπιπτόντος τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον νεώτερο παραίτησαν οι αμερικανοί, απειλώντας τον ίδιο και την οικογένεια ότι θα τους δολοφονήσουν), όλοι οι άλλοι πρόεδροι υπηρέτησαν και υπηρετούν πιστά τα κόμματα που τους εξέλεξαν προέδρους, από κει που θα έμπαιναν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Αυτό ισχύει τόσο για τον Κ. Στεφανόπουλο, όσο και για τον Κ. Παπούλια, όσο και για τον σημερινό πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ποτέ δεν ήρθαν και δεν έρχονται σε αντίθεση με τις αποφάσεις της κυβέρνησης, ακόμη κι όταν πασιφανώς βλάπτονται τα εθνικά συμφέροντα. Προτίμησαν την «συστημική» δόξα από την «ταπεινή» αφάνεια. Δεν μιλώ για τον θεσμό.
Δεν χρειάζεται για τους νοήμονες Έλληνες, για τους κρίσην έχοντας και για όσους διατηρούν κάποια αξιοπρέπεια, παράλληλα όμως και θάρρος, να αποδεχτούν την ανωτέρω κατατεθειμένη σκληρή αλήθεια. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι το παρασκήνιο που υπήρξε για την εκλογή του προέδρου τον Φεβρουάριο του 2015. Τυχαίνει να έχω ντοκουμέντα στην κατοχή μου με αυτήν την ιστορία, που δεν είναι γνωστή ή δεν έχει διαλευκανθεί δεόντως . Ο λόγος είναι ότι τα κέντρα εξουσίας μας κρατούν στο σκοτάδι του τρόμου μέχρι παραλυσίας. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι επικρατούσες υποψηφιότητες και σύμφωνα με την επιθυμία τους, τουλάχιστον για τον Β. Μαρκεζίνη που γνωρίζω καλά, ήταν ο Παυλόπουλος και ο Βασίλειος Μαρκεζίνης. Υπήρχε η υποψηφιότητα και του ενός και του άλλου, ανάμεσα σε άλλες διεργασίες στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ, όμως οι τελικές αποφάσεις αφορούσαν σε τελευταία ανάλυση τις υποψηφιότητες των δύο.
Προτιμήθηκε σαφώς ο Π. Παυλόπουλος, γιατί εκτιμήθηκε ότι θα ήταν ένας πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος ποτέ δεν θα έφερνε αντιρρήσεις, στην πολιτική της κυβέρνησης, πέρα ίσως από θεωρητικές κορώνες κατανάλωσης για τους αφελείς σε ορισμένα θέματα, για τα μάτια του κόσμου δηλαδή, σε αντίθεση με τον Βασίλη Μαρκεζίνη, ο οποίος είναι μια διεθνούς φήμης και εμβέλειας προσωπικότητα με ανεξάρτητη κριτική σκέψη και στάση και ασφαλώς , στα πλαίσια των περιορισμένων δυνατοτήτων ως προέδρου από το Σύνταγμα, θα έβαζε παρ’ όλα αυτά την σφραγίδα του για την κατοχύρωση κυρίως των ανοικτών εθνικών θεμάτων και όχι μόνο, μη υποχωρώντας στις πιέσεις των εγχώριων και εξωχώριων κύκλων του συστήματος. Εξάλλου δεν το είχε ανάγκη. Ήταν διεθνώς καταξιωμένος. Παρ’ όλο τον διακοσμητικό ρόλο του προέδρου σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα εξουσίας, όπως το διαμόρφωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν θα δίσταζε να εκφράζει εκείνο που θα ήταν συμφέρον για την πατρίδα μας. Γι’ αυτό δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία.
Έτσι προτιμήθηκε ο Παυλόπουλος από τον Τσίπρα , όπως ο Στεφανόπουλος από τον Σημίτη και όπως ο Παπούλιας από τον Καραμανλή τον νεότερο. Όλοι τους υπηρέτησαν και υπηρετούν αντί για την εθνική στρατηγική, την καθαρά προσωπική ή κομματική.
Αυτή είναι η πάσα αλήθεια. Όμως ποιος την αντέχει!;