Η λύση της χρεοκοπίας

Εάν δεν προβούμε σε στάση πληρωμών, το τέταρτο μνημόνιο δεν θα αποφευχθεί – ενώ θα συνοδεύεται ασφαλώς από τη δραχμή που όμως τότε θα έχει ως αντίκρισμα μία λεηλατημένη χώρα.

.

Έχουν προηγηθεί επτά χρόνια κρίσης, ενώ μας έχουν επιβληθεί τρία διαδοχικά μνημόνια εξυγίανσης της οικονομίας μας – στην αρχή από την πράσινη κυβέρνηση, αμέσως μετά από τη γαλάζια και στο τέλος από την πορτοκαλί, για να μην αδικήσουμε το κόκκινο. Το αποτέλεσμα είναι η πληρωμή του τριπλάσιου δημοσίου χρέους από το αρχικό, αφού μας έχει ήδη κοστίσει πάνω από 1 τρις € – με κριτήριο τη μείωση των τιμών της ακίνητης περιουσίας, της χρηματιστηριακής αξίας των επιχειρήσεων κοκ.

Εν τούτοις, το δημόσιο χρέος παραμένει ως είχε, στα 330 δις € περίπου, συνεχίζοντας να αυξάνεται – παρά το ότι κατέρρευσε το βιοτικό μας επίπεδο, εκτινάχθηκε η ανεργία στα ύψη, αποψιλώθηκε ο παραγωγικός μηχανισμός, χρεοκόπησε το ασφαλιστικό σύστημα, υπερχρεώθηκε ο ιδιωτικός μας τομέας, οι τράπεζες επίσης κοκ. Το κυριότερο όλων, υποθηκεύθηκε η δημόσια και η ιδιωτική μας περιουσία στους δανειστές – οπότε σύντομα θα ξεπουληθεί η Ελλάδα, θα κατασχεθεί και θα πλειστηριασθεί.

Όλα αυτά συνέβησαν επειδή δεν θελήσαμε ποτέ να ερευνήσουμε τις όποιες δυνατότητες εξυπηρέτησης των δημοσίων χρεών μας – κάτι που, στο ξεκίνημα της κρίσης, ήταν απόλυτα εφικτό, με κατά πολύ μικρότερο κόστος από το σημερινό (ανάλυση 2010).

Αντί λοιπόν να ασχοληθούμε με τον πυρήνα των προβλημάτων μας, οι μεν προτίμησαν να καλέσουν το ΔΝΤ για να μας τα λύσει, παρά το ότι ήταν γνωστή η εγκληματική δράση του σε όλες τις χώρες που εισέβαλλε στο παρελθόν, ενώ οι δε ισχυριζόντουσαν πως το χρέος μας ήταν επαχθές – οπότε έπρεπε να αρνηθούμε την εξυπηρέτηση του.

Φυσικά κανένας δεν αναρωτήθηκε γιατί μόνο το δικό μας χρέος ήταν επαχθές και όχι αυτό της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Κύπρου ή ακόμη και αυτό της Γερμανίας – ενώ όλοι γνώριζαν πως μετά το 1980 αυξήθηκαν τα χρέη ολόκληρης της Δύσης, χωρίς να εξαιρούνται ούτε οι Η.Π.Α., κυρίως ως συνέπεια της ανόδου του νεοφιλελευθερισμού, καθώς επίσης της παγκοσμιοποίησης (άρθρο).

Έτσι φτάσαμε στο 2016, όπου πράγματι το χρέος μας, τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό πια, δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί – επειδή προηγήθηκε η εποχή των μνημονίων, απαξιώθηκε εντελώς η χώρα και έχει πλέον χρεοκοπήσει οριστικά. Η ευθύνη εν προκειμένω είναι αφενός μεν δική μας, αφού δεν θελήσαμε το 2010 να συμπεριφερθούμε ορθολογικά, αφετέρου των δανειστών – επειδή μας υποσχέθηκαν πως θα εξυγιανθεί η οικονομία μας με το πικρό φάρμακο του ΔΝΤ, το οποίο όμως αποδείχθηκε ένα εκ προμελέτης έγκλημα (ανάλυση).

Ανεξάρτητα όμως από τις ευθύνες των δανειστών, εμείς έχουμε συμπεριφερθεί όπως εκείνος ο οφειλέτης που αγόρασε ένα σπίτι με 100.000 € παίρνοντας δάνειο 80.000 € – ενώ στη συνέχεια δεν εργάσθηκε παραπάνω για να είναι συνεπής με τις υποχρεώσεις του, ούτε το πούλησε αντιλαμβανόμενος πως δεν είχε τη δυνατότητα να πληρώνει τις δόσεις του. Αργότερα, η τιμή του σπιτιού του κατέρρευσε στα 10.000 €, ενώ σήμερα του κατάσχεται και πλειστηριάζεται για 10.000 €, οπότε το χάνει – παραμένοντας όμως χρεωμένος με τα υπόλοιπα 70.000 € συν τους τόκους που δεν πλήρωνε, με το χρέος του να αυξάνεται συνεχώς από τους νέους τόκους και ο ίδιος να κατηγορεί την τράπεζα ως τοκογλύφο, θεωρώντας παράλληλα πως το δάνειο του είναι επαχθές.

Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια, τα λάθη μας είναι δεδομένα, συμπεριλαμβανομένης της παράδοσης της εθνικής μας κυριαρχίας στους δανειστές, οπότε αυτό που μας απομένει είναι να αναζητήσουμε την κατάλληλη λύση – η οποία δεν είναι άλλη από τη χρεοκοπία, αφού πλέον έχουμε εντελώς αποτύχει, ενώ δεν υπάρχει καμία προοπτική να τα καταφέρουμε. Άλλωστε μόνο η χρεοκοπία μπορεί πια να μας προστατεύσει από τους δανειστές, ενώ πρέπει να αποφασισθεί όσο υπάρχει ακόμη καιρός – πριν δηλαδή χάσουμε τα πάντα, οπότε θα είναι δώρο άδωρο.

Εν τούτοις, δεν φαίνεται να το τολμάμε, παρά το ότι οι μελλοντικές προοπτικές του πλανήτη δεν είναι ευοίωνες – οπότε όσο πιο πολύ αργούμε, τόσο χειρότερα. Η αιτία είναι το ότι, φοβόμαστε τα οδυνηρά επακόλουθα της χρεοκοπίας, δειλιάζουμε και δεν θέλουμε να το απαιτήσουμε από την κυβέρνηση μας – ελπίζοντας ίσως πως κάτι θα συμβεί και θα αποφύγουμε το μοιραίο.

Ταυτόχρονα προσπαθούμε να επιρρίψουμε όλες τις ευθύνες στο ευρώ, έχοντας την ψευδαίσθηση πως η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα θα θεραπεύσει ως δια μαγείας όλες τις ασθένειες της οικονομίας μας – χωρίς να δίνουμε σημασία στο γεγονός ότι, όλοι όσοι υποστηρίζουν μία τέτοια λύση, τη συνδέουν με την αυθαίρετη άρνηση της πληρωμής όλων των χρεών μας. Στο παραπάνω παράδειγμα μας δηλαδή, ο οφειλέτης θα έλυνε το πρόβλημα του χωρίς να χρεοκοπήσει, αρνούμενος απλά να πληρώσει τα χρέη του – ενώ η τράπεζα θα το δεχόταν και δεν θα έπαιρνε κανένα μέτρο εναντίον του, επιτρέποντας του να κρατήσει το σπίτι του!

Εμείς πάντως πιστεύουμε πως είναι δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο, ενώ δεν θα μας προστάτευε καθόλου η επίκληση της εθνικής μας κυριαρχίας – αφού υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι που έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν οι δανειστές, οικονομικοί και όχι μόνο, ειδικά επειδή βρισκόμαστε σε μία πολύ ευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή. Μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος – κάτι που είναι σε θέση να κρίνουν οι Έλληνες, έτσι ώστε να μην χρειαστεί ξανά να μετανιώσουν για τις επιλογές τους.

Σε κάθε περίπτωση, κατά την άποψη μας η χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης είναι η μοναδική λύση που έχουμε ακόμη στη διάθεση μας (ανάλυση) – παίρνοντας το ρίσκο να μας επιβάλλουν τότε οι Ευρωπαίοι την έξοδο μας από το κοινό νόμισμα, παρά το ότι δεν έχουν απολύτως κανένα δικαίωμα και εκτός του ότι προϋποθέτει αρκετούς μήνες διαπραγματεύσεων.

Όσον αφορά τη δραχμή, οι οπαδοί της θα έχουν έτσι ή αλλιώς τη χαρά να τη δουν στην πράξη – αφού, εάν δεν προβούμε άμεσα σε στάση πληρωμών, το τέταρτο μνημόνιο δεν θα αποφευχθεί, ενώ θα συνοδεύεται ασφαλώς από το εθνικό μας νόμισμα που όμως τότε θα έχει ως αντίκρισμα μία λεηλατημένη χώρα.

Βασίλης Βιλιάρδος - Analyst.gr