Ο κόσμος αλλάζει

Η εκλογή Τραμπ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είναι άραγε μια άλλη μορφή της 9/11 με αλλαγή απλώς της θέσης των αριθμών;

Ποιoς μπορεί να ξέρει;


Όμως η εκλογή Τραμπ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ένα ξεχωριστό φαινόμενο από όσα συμβαίνουν γύρω μας σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο σε όλο τον πλανήτη. Πριν από λίγους μήνες η Μεγάλη Βρετανία αποφάσισε την αποχώρησή της από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Αυστρία που για πολύ λίγο απέτυχε να εκλέξει την πρώτη της ακροδεξιά κυβέρνηση, τώρα καλείται να το ξανακάνει, η Γαλλία βρίσκεται ένα βήμα πριν από την άνοδο της Μαρί Λεπέν στην προεδρία, η Τουρκία γεύεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα τη δημοκρατία του σύγχρονου σουλτάνου της, η Ρωσία μέσω του μόνιμου προέδρου της που γίνεται πρωθυπουργός και τανάπαλιν με ακρίβεια στη συχνότητα ελβετικού ρολογιού αποχαιρετά τα ανθρώπινα δικαιώματα και η Συρία σε λίγο δεν θα υπάρχει στον χάρτη σε ένα γεωπολιτικό παιχνίδι με όλους τους παραπάνω παίχτες.

Η ανεργία ανεβαίνει, οι μισθοί πέφτουν, οι συντάξεις εξανεμίζονται, η προσφυγιά αυξάνεται, οι πόρτες κλείνουν και ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ο νέος πλανητάρχης δηλαδή, ανέβηκε διαφημίζοντας τα ύποπτα πλούτη του, τους φόρους που δεν πλήρωσε, τα σκάνδαλά του, τους ανθρώπους που εκμεταλλεύτηκε στις επιχειρήσεις του, τη σύζυγο-τρόπαιο αισθητικής ανάλογης της αισθητικής ανδρών τύπου Τραμπ, τις μειωτικές απόψεις για τις γυναίκες γενικότερα, την προκλητικότητα για τους μετανάστες, τις μειονότητες, τις ιδιαιτερότητες και τόσα άλλα προσβλητικά, επικίνδυνα, απαξιωτικά για όλους αυτούς που τον ψήφισαν. Κι όμως τον ψήφισαν.

Μόνο που αυτή η ψήφος δεν ήρθε από το πουθενά. Περισσότερα από 25 χρόνια τώρα, τουλάχιστον, προετοιμάζεται, εκπαιδεύοντας ανθρώπους και κυρίως νέα παιδιά να έχουν πρότυπο την Κιμ Καρντάσιαν. Όταν προβάλλεις το τίποτα και το αποθεώνεις, το τίποτα θα παραλάβεις και θα το βρεις μπροστά σου. Ζούμε εδώ και πολλά χρόνια στη λογική του σεβόμαστε ό,τι πουλάει, μέχρι που πουλάμε και την ψυχή μας την ίδια, ακριβώς γιατί δεν τη σεβόμαστε. Ο κάθε λαός έχει τον ηγέτη που του αξίζει. Μήπως τελικά ισχύει;

Κλείνουμε τα βιβλία και ανοίγουμε τις τηλεοράσεις.

Αποδυναμώνουμε την εκπαίδευση και ενισχύουμε την υποκουλτούρα.

Αποκαθηλώνουμε τα πραγματικά πρότυπα και βάζουμε στη θέση τους σκιάχτρα.

Αντικαθιστούμε το λαμπρό με το λαμπερό, απλά γιατί γυαλίζει.

Θεωρούμε ήρωες όσους πετυχαίνουν με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, με κάθε κόστος.

Οι αξίες χάνουν συνεχώς έδαφος από τη σαχλαμάρα σε κάθε επίπεδο, σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε πλατφόρμα έκφρασης. Όσο πιο γελοίος αυτός που εκφράζεται με τον οποιοδήποτε τρόπο, τόσο πιο μεγάλη η αποδοχή, τόσο πιο μεγάλη η προβολή, τόσο πιο πολλοί οι followers, τόσο πιο πολλά τα likes, τόσο πιο μεγάλο το εκτόπισμα αναξιοπρέπειας και το τσουνάμι προλαβαίνει τη μια γενιά μετά την άλλη, αφανίζοντας ανθρώπους, ζωές, ιδανικά, τον ίδιο μας τον πλανήτη, ο οποίος φυσικά δεν φτιάχτηκε μόνο για εμάς.

Αυτόν τον κόσμο ονειρευόμαστε;

Αυτό το αύριο θέλουμε να περιμένουμε;

Αν κάτι δεν το θέλουμε ως δρόμο για τα δικά μας παιδιά, γιατί τον στρώνουμε ως δρόμο για τα παιδιά των άλλων;

Είναι αργά;

Ποτέ δεν είναι αργά. Υπάρχει πάντα εκείνη η στιγμή που μπορείς να τραβήξεις πίσω το πόδι που κρέμεται στον γκρεμό. Μήπως τώρα είναι αυτή η στιγμή; Νομίζετε ότι η Αμερική βρίσκεται πολύ μακριά μας; Ζούμε στην εποχή του google map.

Νίκος Μιχαλόπουλος, Συγγραφέας Zougla.gr