Ρωσία, "Μνημόνια", ελληνική και κυπριακή εξωτερική πολιτική

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (*)

 

«Οι Αμερικανοί μας κατέστρεψαν στα πιο ζωτικά εθνικά θέματα, κυπριακό και Αιγαίο. Οι Ευρωπαίοι κατέστρεψαν την οικονομία μας. Εμείς γιατί πάμε και ψηφίζουμε στον ΟΗΕ υπέρ αυτών και εναντίον της Ρωσίας;»

 

Το ερώτημα θέτει υψηλά ιστάμενος κρατικός παράγων, γνωστός για τη δραστήρια θέση του, διαχρονικά, υπέρ της ανάπτυξης των ελληνορωσικών σχέσεων, αναφερόμενος στην πρόσφατη ελληνική και κυπριακή απόφαση να ψηφίσουν το αντιρωσικό ψήφισμα γα την Κριμαία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.  

 

Το ερώτημα είναι ακόμα σημαντικότερο στο μέτρο που η Μόσχα παραμένει το σημαντικότερο ίσως δυνητικό «χαρτί» που μπορεί να παίξουν Αθήνα/Λευκωσία αν θελήσουν/αναγκαστούν, να δώσουν τη «μεγάλη μάχη», διακόπτοντας τις πολιτικές που υπαγορεύουν οι Πιστωτές και ανακτώντας την ανεξαρτησία τους, αλλά και ξεφεύγοντας από «γεωπολιτικές τρόικες» που επιδιώκουν, καθώς «βρήκανε παπά, να θάψουνε πεντέξι» στα ελληνικά εθνικά θέματα, ξεκινώντας από το κυπριακό και εκμεταλλευόμενες την οικονομική θέση Ελλάδας-Κύπρου, για να επιβάλλουν ιδιαιτέρως επαχθείς «λύσεις».

 

«Δεν μπορεί», συνέχισε ο ίδιος παράγων, «να πηγαίνουμε πενήντα χρόνια στη Μόσχα, να μας υποστηρίξει για το κυπριακό στο Συμβούλιο Ασφαλείας, και τώρα, στο πιο ζωτικό θέμα για τους Ρώσους, να ψηφίζουμε εναντίον τους για να μη δυσαρεστήσουμε Βερολίνο και Ουάσιγκτων, από τους οποίους εισπράττουμε μόνο καρπαζιές και περιφρόνηση!».

 

Από το ελλαδικό ΥΠΕΞ επικαλούνται τρία επιχειρήματα για την αντιρωσική ψήφο: το «διεθνές δίκαιο» (το οποίο βέβαια αγνοείται σε Κύπρο, Γιουγκοσλαβία, Μέση Ανατολή!), την «κοινοτική αλληλεγγύη», τους διεθνείς συσχετισμούς («δεν είμαστε στον διπολικό κόσμο του Ανδρέα»).

 

Το πρώτο επιχείρημα είναι μονομερές. Αγνοεί τον ανταποδοτικό χαρακτήρα των ρωσικών ενεργειών, μετά το αιματηρό πραξικόπημα του Κιέβου, κατά διεφθαρμένου μεν, κανονικά δε εκλεγμένου Προέδρου με ενεργό συμμετοχή ναζιστικών-αντισημητικών δυνάμεων. Η αποδοχή ναζιστών από τις δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνιστά, ειρήσθω εν παρόδω, από τις πλέον ανησυχητικές εξελίξεις μετά το 1945! Αποδεικνύει επίσης ότι ο «αντισυστημικός» χαρακτήρας της ακροδεξιάς αποδεικνύεται «φούμαρα» στην κρίσιμη στιγμή (όπως και στο παρελθόν).

 

Για να καταλάβουμε σε βάθος τα ουκρανικά, πρέπει να θυμόμαστε ότι η σοβιετική διάλυση έγινε πραξικοπηματικά, αντίθετα προς την εκφρασμένη με δημοψήφισμα (1991) βούληση των σοβιετικών πολιτών, χωρίς να ληφθεί υπόψιν η αρχή της αυτοδιάθεσης (Ανατολική Ουκρανία και Κριμαία κατοικούνται κατά πλειοψηφία από συμπαγείς ρωσικούς πληθυσμούς). Η διάλυση της ΕΣΣΔ έγινε επίσης με δεδομένες τις δυτικές διαβεβαιώσεις περί μη επέκτασης του ΝΑΤΟ.

 

Η επίδειξη κοινοτικής αλληλεγγύης συνιστά «ορθόδοξη» διπλωματική τακτική, για χώρα-μέλος της ΕΕ υπό δύο όρους: Πρώτον, ότι το ζήτημα επί του οποίου ζητείται η κοινοτική αλληλεγγύη δεν θίγει ζωτικά εθνικά συμφέροντα (οι καλύτερες δυνατές σχέσεις με τη Ρωσία συνιστούν τέτοιο συμφέρον Ελλάδας-Κύπρου). Δεύτερον, προϋποθέτει αμοιβαιότητα. Η κυβέρνηση Μέρκελ, το γερμανικό/ευρωπαϊκό κεφάλαιο και η ΕΕ όχι μόνο δεν επιδεικνύουν την παραμικρή αλληλεγγύη, μας καταστρέφουν οικονομικά.

 

Δεν βρισκόμαστε στον «διπολικό» κόσμο. Αλλά τι μας προτείνουν; Να υποδουλωθούμε καταστρεφόμενοι, να καταστραφούμε υποδουλωνόμενοι, όπως πράττουμε επί τετραετία; Μετά από 25 χρόνια ταπεινώσεων και ανεπιτυχών προσπαθειών να γίνει δεκτή, με κάπως αξιοπρεπείς όρους, από τους ισχυρούς της Δύσης, η Ρωσία νοιώθει ζωτικά υποχρεωμένη να αντισταθεί στην ολοκληρωτική «αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης», που επιτίθεται στον «δικό της», πρώην σοβιετικό χώρο (όπως και στην Ευρώπη, με άλλες μεθόδους, δια μέσου Ελλάδας και Κύπρου!). Αυτό είναι ένα θεμελιώδες νέο δεδομένο της παγκόσμιας κατάστασης, που οφείλουμε να εκμεταλλευθούμε, αν αναπτύξουμε στρατηγική σωτηρίας.

 

Ορισμένοι λένε ότι είναι η Μόσχα που δεν επιθυμεί «ειδική σχέση» με Αθήνα/Λευκωσία. Η πραγματικότητα είναι ότι οι μεγάλες προσεγγίσεις Αθήνας και Λευκωσίας με τη Μόσχα, τις τελευταίες δεκαετίες, κατέρρευσαν με ελληνική, όχι με ρωσική υπαιτιότητα. Αυτό συνέβη με τους S300, αυτό συνέβη με την προσέγγιση Καραμανλή-Πούτιν. Αρκετές χώρες πιέστηκαν αφόρητα να μην κατασκευάσουν αγωγούς με τη Ρωσία (Γερμανία, Τουρκία, Βουλγαρία). Μόνο η Ελλάδα ακύρωσε τη συμμετοχή της στον South Stream που πρότεινε η ίδια! Τις προάλλες, φτάσαμε στον  εξευτελισμό να ακυρώσουμε τη συμμετοχή S300 στην … παρέλαση, προφανώς ικανοποιώντας ΗΠΑ, αν όχι και Τουρκία!

 

Μεταπολεμικά, δεν υπήρξε σπουδαίος πολιτικός που να μην χρειάστηκε άνοιγμα προς ανατολάς, για να αντέξει την καταθλιπτική πίεση της Δύσης, ακόμα και πολιτικοί που ξεκίνησαν ως δεξιοί, φιλοαμερικανοί αντικομμουνιστές, όπως οι Καραμανλής και Μακάριος. Από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά, οι πολιτικοί Αθήνας-Λευκωσίας καταλάβαιναν τη σημασία της Ρωσίας. Μόνο στην παρούσα φάση προϊούσης εθνικής παρακμής, παραίτησης Ελλάδας/Κύπρου από την ανεξαρτησία τους, αυτά μοιάζουν terra incognita για μια πολιτική τάξη παροιμιώδους διαφθοράς-εξάρτησης και νηπιώδους πολιτικής σκέψης.

 

Προ διακοσίων ετών, οι ‘Ελληνες απέβλεψαν στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και τη Ρωσία για να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους. Τώρα, που η ελληνική ανεξαρτησία απειλείται να χαθεί, πάλι στην αλληλεγγύη της δημοκρατικής Ευρώπης και της Ρωσίας, σε μια πανευρωπαϊκή κινητοποίηση υπέρ της Ελλάδας και σε μια ειδική γεωπολιτική σχέση με τη Μόσχα θα μπορούσε να στηριχτεί, εξωτερικά, ένας αγώνας για την σωτηρία Ελλάδας-Κύπρου, αν αποφασίσουμε να τον δώσουμε.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com 

 

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 13.4.2014