Ο «σκυλοκαβγάς» στην Αριστερά και οι προθέσεις Γερμανών και βαρόνων!

 

Τελικά, τι «αξίζει» στον αριστερό ψηφοφόρο; Τελικά, ποια είναι η Αριστερά στην Ελλάδα; Το παραδοσιακό ΚΚΕ; Ο ΣΥΡΙΖΑ της Ευρωζώνης και του ευρώ; Η ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη και της κ. Ρεπούση που ψήφισε την εφαρμογή όλων των Μνημονίων; Ο Σταύρος Θεοδωράκης της τηλεοπτικής θερμοκοιτίδας του MegaChannel που ξεκίνησε με τον κ. Δήμου και τον «εγκατέλειψε» μετά τις δηλώσεις του κατά των Χριστιανών;

Tου Γιώργου Τράγκα

Ο «σκυλοκαβγάς» που άνοιξε ο περίφημος «Αριστερός» Σταύρος Θεοδωράκης εναντίον του Λαζόπουλου για το «όχι» που είπε το τελευταίος στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά δεν ήταν από τον πόνο του για την Αριστερά και τον αριστερό ψηφοφόρο, αλλά γιατί ο Λάκης με τη σειρά του «φώναξε» ότι ο Σταύρος και το Ποτάμι του είναι προϊόν κατασκευής του συστήματος του Μνημονίου και των καναλαρχών.

Αλλά μια και ξεκίνησαν «σκυλοκαβγά», έχει ενδιαφέρον να σκεφτούμε ποια είναι τελικά η Αριστερά στην κατά κανόνα αριστερόστροφη πατρίδα μας που ψήφιζε επί χρόνια ΠΑΣΟΚ και έβγαζε κυβερνήσεις που υποθήκευαν τη χώρα και ανέπτυσσαν τη διαπλοκή και τη διαφθορά μέχρι που τελικά, μαζί με τους «γαλάζιους» εναλλασσόμενους στην εξουσία, παρέδωσαν την πατρίδα σε πολύχρονα δεσμά και εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.

Καταρχάς, εδώ και πολλά χρόνια η περίφημη αριστερή ελίτ που κυβέρνησε είχε καμία σχέση με τα φτωχά στρώματα του ελληνικού λαού; Είχε καμία σχέση με τους πραγματικά αριστερούς δημοκράτες; Ποιος Τύπος και ποια συμφέροντα την εκπροσωπούσαν; Ο κ. Μπόμπολας και ο Πήγασος; Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη; Το MegaChannel ή το συγκρότημα του κ. Αλαφούζου; Πώς είναι δυνατόν τα μεγάλα και οργανωμένα συμφέροντα του τόπου, οι ολιγάρχες της μικρής ελληνικής Ιουδαίας, να εκπροσωπούν το προοδευτικό και αριστερό κίνημα;

Μετά τη Μεταπολίτευση, ποιοι στήριξαν και πρόβαλαν τα ζιβάγκο, τα γένια και τα μούσια, τις φωτογραφίες του Μαρξ και του Βελουχιώτη, και όλα εκείνα που ήθελαν να μοιάζει το ΠΑΣΟΚ με αριστερό κίνημα και να «καπελώνει» το ΚΚΕ –για την ακρίβεια, να φιλτράρει όσους ματωμένους και αγανακτισμένους από τη Χούντα εκινούντο προς το ΚΚΕ; Φυσικά, το συγκρότημα Λαμπράκη, το Έθνος του κ. Μπόμπολα, οι μέτοχοι του MegaChannel, και όλα τα μεγάλα κανάλια που πήραν άδειες από το ΠΑΣΟΚ και τον Μητσοτάκη.

Ποιοι «καπέλωσαν» όλους τους προοδευτικούς, όλο τον πνευματικό κόσμο, όλη την πολιτιστική δραστηριότητα, οτιδήποτε ήθελε να εκπροσωπεί την Αριστερά, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και την πολιτιστική δραστηριότητα; Το Μέγαρο Μουσικής με πρόεδρο τον αείμνηστο Χρήστο Λαμπράκη, το Δημοσιογραφικό Συγκρότημα Λαμπράκη, το συγκρότημα του κ. Μπόμπολα, σε ένα πολύ μικρότερο βαθμό το συγκρότημα του κ. Αλαφούζου. Οι κύριοι αυτοί αφιέρωσαν χιλιάδες σελίδες γράφοντας για τη δημοκρατία, την αντίσταση, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, τους Παπανδρέου, τον Γεώργιο Παπανδρέου, το ΚΚΕ, και τους αγώνες του ελληνικού λαού. Ταυτόχρονα, όμως, στήριζαν τους «καταλληλότερους» πρωθυπουργούς, έβγαζαν κάθε εβδομάδα τις «καταλληλότερες» δημοσκοπήσεις, όποτε χρειαζόταν τρομοκρατούσαν με πολιτικά «διλήμματα» τον ελληνικό λαό, όποτε ήταν αναγκαίο για τα συμφέροντά τους πάντα χρησιμοποιούσαν συνθήματα όπως «Καραμανλής ή τανκς», «Σαμαράς ή χρεοκοπία», «Παπανδρέου ή Χούντα», «Μνημόνιο ή Ανείπωτη Πείνα», και άλλα.

Φυσικά, ως αντάλλαγμα, πήραν ΟΛΑ τα έργα που έγιναν στη Μεταπολίτευση: αυτοκινητόδρομους, κατασκευή Μετρό, κατασκευές στο αεροδρόμιο των Σπάτων, όποια δουλειά μεγάλη «έσκαγε» στην αγορά, και ταυτόχρονα είχαν προνομιακή φορολόγηση, φωτογραφικά νομοσχέδια για τις δουλειές τους, διαγραφή προστίμων για αξιόποινες πράξεις και οικονομικά κακουργήματα, συμμετοχή στην εκάστοτε κυβέρνηση με δικούς τους ανθρώπους που ορίζονταν υπουργοί σε συμφωνία με τους πρωθυπουργούς.

Έτσι, αυτοί όλοι οι Αριστεροί και προοδευτικοί έγιναν κροίσοι, πουλώντας αριστερά οράματα και αριστερή ιδεολογία, σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, ενώ την ίδια ώρα είχαν άριστες σχέσεις και έκαναν «μπίζνες» με το δεξιό τμήμα της πολιτικής σκηνής. Πάντα τους βόλευε να παριστάνουν τους αριστερούς και να είναι σε κόντρα με τη δεξιά. Μόλις όμως έμπαιναν σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους, πουλούσαν αυθωρεί και παραχρήμα και το συνδικαλιστικό κίνημα και τα συμφέροντα τμημάτων του ελληνικού λαού και οτιδήποτε είχε σχέση με την Αριστερά στην Ελλάδα, όπως τώρα, τα τέσσερα τελευταία χρόνια, στην εποχή του Μνημονίου.

Η στάση, η 5^η φάλαγγα, των ΜΜΕ της εποχής, μοιάζει πολύ με τη στάση που τήρησαν εφημερίδες την περίοδο της γερμανικής Κατοχής, όπως και στην περίοδο των συνταγματαρχών. Είναι πασίγνωστο πως και τότε οι περίφημες προοδευτικές εφημερίδες του δήθεν κεντροαριστερού χώρου στήριξαν τις δυνάμεις κατοχής, αλλά και στην περίοδο των Συνταγματαρχών, συνεργάστηκαν με τους συνταγματάρχες και με τα πλέον «μαύρα» στηρίγματά τους.

Το εκπληκτικό σε όλη την πορεία της Αριστεράς μετά το 1974 είναι ότι πάντα «έφτιαχνε» μαξιλάρια μεταξύ της κεντροαριστεράς, του κορμού που δημιουργήθηκε από τον Ανδρέα στη θέση της ΕΔΗΚ, και του ΚΚΕ. Πάντα υπήρχε (μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ και τη δημιουργία του ΚΚΕ Εσωτερικού), ένας Συνασπισμός, μια Δαμανάκη, που πήγε στο ΠΑΣΟΚ κι έγινε επίτροπος, ένας Κωνσταντόπουλος, που τα έβαλε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά είχε ισχυρές επαγγελματικές σχέσεις με το συγκρότημα Αλαφούζου και τον όμιλο Βαρδινογιάννη, ένας Αλαβάνος, που ήταν υπέρ του Κόφι Ανάν Ι, ένας Τσίπρας, που μέσα σε ένα χρόνο μεγάλωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στο Τέξας είπε ότι δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από το ευρώ και την Ευρωζώνη, ένας Σταθάκης, που λέει ότι το χρέος είναι «παραδοσιακό», ένας Δραγασάκης που λέει ότι η «κρίση είναι δική μας» και ότι από κοινού με τους Γερμανούς θα εκτιμήσουμε την πορεία μας, η Ελιά, που ήρθε γιατί αποτεφρώθηκε το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ των Ρεπούσηδων, οι μετακινούμενοι θαμώνες του ΣΚΑΪ τύπου Τατσόπουλου, το Ποτάμι με τα θολά νερά που το γέννησε το Mega: Όλα αυτά τα φίλτρα έχουν να κάνουν πρώτον, με τον πολιτικό έλεγχο του χώρου, και, δεύτερον, με την οριοθέτηση, την περιχαράκωση και τον απόλυτο έλεγχο μιας «άγνωστης» μέχρι στιγμής από πλευράς προθέσεων ομάδας προσώπων στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του Τσίπρα και της ηγετικής ελίτ, που έχουν υποσχεθεί και έξω και μέσα, να είναι «νομοταγείς» και «υπάκουοι» στο Βερολίνο και στο ντόπιο σύστημα των βαρώνων, αλλά μέχρι να το αποδείξουν, λαμβάνονται πολιτικά μέτρα ασφαλείας.

Πλακώνονται λοιπόν, ο Σταύρος με τον Λάκη, αλλά στην πραγματικότητα, οι «προύχοντες», δήθεν Αριστεροί, είναι πολύ μακριά από τα πραγματικά δημοκρατικά και κοινωνικά οράματα της Αριστεράς. Τροφοδοτούν με ελπίδες τον κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα, συναλλάσσονται με το σύστημα. «Φωνάζουν» για τις κακές πράξεις, τις ενέργειες και τις αποφάσεις της Δεξιάς, αλλά μετά ξεχνάνε όσα «φώναζαν» και αποδέχονται defacto το αποτέλεσμα των πράξεων της Δεξιάς του Μνημονίου. Πάρτε παράδειγμα, την ΕΡΤ, τις Σκουριές, τις απολύσεις στο Δημόσιο, τις δραματικές περικοπές στους τομείς της υγείας, της εκπαίδευσης, τον σφαγιασμό των συνταξιούχων, την απανθρωπιά απέναντι στις ομάδες ανθρώπων με ειδικές ανάγκες και όσα έχουν συμβεί στο κρεματόριο του Μνημονίου. Θυμηθείτε και γράψτε μου, αν θυμάστε: Έχετε ακούσει τον Τσίπρα ή τον Θεοδωράκη ή κάποιον άλλον από τους εξέχοντες και προβαλλόμενους από το MegaChannel αριστερούς να μιλάνε εναντίον του χρυσωρυχείου στις Σκουριές, στο οποίο έχει συμφέροντα ο γνωστός μεγαλοεκδότης; Έχετε ακούσει τον ΣΥΡΙΖΑ ή το Ποτάμι ή κάποιον από τους εξέχοντες αριστερούς, να μιλάνε για επαναπρόσληψη των απολυμένων της ΕΡΤ; Μήπως έχετε ακούσει από κανέναν για επιστροφή των χρημάτων στους συνταξιούχους; Ή μήπως έχετε ακούσει πού θα παρκάρουν τα 2 εκατομμύρια ανέργους που αφήνει η κανιβαλίστικη πολιτική της δικομματικής κυβέρνησης;

Ομολογώ ότι βρίσκω γελοίο το θέαμα ενός ανθρώπου που, χωρίς να έχει καμία πολιτική θέση, χωρίς να έχει απολύτως κανένα πρόγραμμα, χωρίς να έχει έναν εμφανή ικανό αριθμό στελεχών γύρω του και προερχόμενος από τα μεγάλα ταμεία του MegaChannel, υποστηρίζει ότι είναι Αριστερός, ότι είναι με τον φτωχό λαό, ότι δεν υπάρχει πια Μνημόνιο. Έναν άνθρωπος που δεν αρθρώνει ούτε έναν λόγο δυσφορίας για την Κατοχή στην Ελλάδα, ούτε μια λέξη για τα εγκλήματα που συνέβησαν κατά του πληθυσμού, να έρχεται αυτός ο τύπος, και να παριστάνει τον ιδεαλιστή, ενώ στην πραγματικότητα πολλές φορές την ώρα που μιλάει, δείχνει ή ότι βαριέται να βρει τις απαντήσεις ή ότι επιδιώκει να μη λέει τίποτα, για να πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες στο ψάρεμα αφελών αριστερών, που έχουν απογοητευτεί και από όσα λέει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ: Αυτή είναι η επιχείρηση του συστήματος, να μαζεύει ο προβαλλόμενος από τα κανάλια του Σταύρος όσους χάνει τώρα ο Τσίπρας μιλώντας για υπάκουη πορεία μέσα στην Ευρωζώνη.

Υ.Γ.

Είχαμε ένα Σταύρο, τώρα έχουμε δύο Σταύρους! Σημειώσατε Χ.

Άκουσα τα όσα είπε το πρωί στον Παπαδάκη και θέλω να πω τα εξής:

Τελικά πρέπει να αποφασίσει με ποιον θέλει να μοιάσει ο Σταύρος μας. Με τον Τόνι Μπλερ όπως είχε δηλώσει αρχικά, με τον Μπαράκ Ομπάμα ή με τον Ρέντσι;

Όπως πάει σε λίγο θα μιλήσει για Τσόρτσιλ, για Σαρλ ντε Γκολ, πιθανολογώ και για Μάργκαρετ Θάτσερ! Και να δείτε που στο τέλος θα πει τα καλύτερα λόγια για την Μέρκελ. Αν δεν τα πει, να μου περάσετε χαλκά στο αριστερό αυτί μήπως και δείξω «αριστερός» όπως και ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Σιγά – σιγά σε διάφορες συνεντεύξεις εκμυστηρεύεται το ρόλο του. Θέλει να είναι το κομμάτι που θα κολλήσει τη Νέα Δημοκρατία με το… ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε ποτέ δεν μιλάει εναντίον των Γερμανών και των δανειστών...

Πηγή