Κι όμως, ο Μπαλτάκος κυβερνούσε...

Ποιοι φοβούνται μην ανοίξει το στόμα του;
Εκπροσωπούσα την κυβέρνηση, δηλώνει, και λέει την απόλυτη αλήθεια
Ήταν υπέρ της γραμμής να τα σπάσει ο Σαμαράς με τη Μέρκελ, να πει επιτέλους ένα όχι!

Διπλής κατεύθυνσης είναι η αγωνιώδης προσπάθεια της κυβέρνησης, και του ίδιου του πρωθυπουργού, να βγάλει από τις πρώτες σελίδες και τα δελτία ειδήσεων των καναλιών το θέμα Μπαλτάκου, που έφερε πάρα πολύ πίσω τη ΝΔ στον αγώνα δρόμου προς τις κάλπες του Μαΐου.

Η μία κατεύθυνση είναι καθαρά πολιτική: Να βγει από το κάδρο, γιατί έκανε και συνεχίζει να κάνει μεγάλη ζημιά, η ιστορία της ανοικτής και φιλικότατης γραμμής που είχε με τη Χρυσή Αυγή, έναν όροφο πάνω από το γραφείο του πρωθυπουργού στη Βουλή, ο στενός από την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά και ουσιαστικά γενικός... δερβέναγας της κυβέρνησης, αφού τίποτα δεν περνούσε χωρίς τη συνυπογραφή του.  Και η άλλη ήταν να πέσουν οι τόνοι και να σταματήσουν τα σχόλια κατά του Μπαλτάκου, να αποφευχθεί κάθε αποδοκιμασία ή προσωπική αιχμή εναντίον του, να μη χρησιμοποιηθεί ως αποδιοπομπαίος τράγος και να μη ριχτεί στα... σκυλιά. Αντίθετα, να φανεί ότι οι σχέσεις με το κλειστό κύκλωμα του πρωθυπουργού παραμένουν και δεν έχουν διαρραγεί. Και αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Δεν υπήρξε αποπομπή, απόλυση, αλλά οικειοθελής παραίτηση. Ακόμη και η... ευγενική μεταχείριση του γιου του –αξιωματικού του Λιμενικού, που εισέβαλε στη Βουλή και επιτέθηκε με γροθιές κατά βουλευτών της Χρυσής Αυγής, μπροστά σε αστυνομικούς, αλλά δεν τον συνέλαβαν για να τον παραπέμψουν αμέσως στο Αυτόφωρο, όπως θα συνέβαινε για κάθε πολίτη– εντάσσεται στις εντολές να μη φανεί ότι ο Μπαλτάκος είναι υπό διωγμό.  Και αυτή η πλευρά, της προσωπικής αντιμετώπισης του Μπαλτάκου, είναι εξίσου σημαντική με την επιχείρηση να περάσουν στην... αφάνεια οι επαφές και οι συζητήσεις του Μπαλτάκου, από τη θέση του γραμματέα της κυβέρνησης, με τον Κασιδιάρη.  Και οι λόγοι είναι δύο:  Πρώτον, το ότι δεν ήταν ένας τυπικός γενικός γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, όπως όλοι σχεδόν οι προκάτοχοί του. Ασκούσε κυβερνητική εξουσία σε ύψιστο βαθμό. Και εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Τάκης Μπαλτάκος είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος. Από αυτόν, λοιπόν, τον ρόλο γνωρίζει πάρα πολλά. Και μάλιστα πολύ κρίσιμα ζητήματα και καταστάσεις... Όπως τι κρύβουν οι τροπολογίες, οι νόμοι, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, οι υπουργικές εγκύκλιοι κ.ά. Ενώ είχε και επαφές με κάθε είδους παράγοντες της χώρας, του οικονομικού, επιχειρηματικού, τραπεζικού, εξοπλιστικού, μιντιακού τομέα κ.ά. Ακόμη και εκτός Ελλάδος... Αν αισθανθεί ότι προσπαθούν να... απεξαρτηθούν, ότι μένει μόνος, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το πώς θα αντιδράσει. Αν, π.χ., θα αρχίσουν να σκάνε... βόμβες! Και τι βόμβες... Ο ίδιος, βέβαια, λέει ότι δεν πρόκειται να μιλήσει ποτέ, όμως η πείρα έχει αποδείξει ότι όλα έχουν ένα όριο... Δεν ήμουν για να υπογράφω ΦΕΚ... Και αυτό φρόντισε ο Τάκης Μπαλτάκος να το διαμηνύσει στο Μαξίμου, μέσω της συχνότητας του Real FM, για να μην παριστάνουν ότι δεν ξέρουν τι έκανε. Είπε συγκεκριμένα: «Εγώ γιατί ήμουν εκεί; Για να υπογράφω ΦΕΚ και δοκίμια; Εκπροσωπούσα την κυβέρνηση» στις συζητήσεις με τον Κασιδιάρη.  Και όχι μόνο εκπροσωπούσε την κυβέρνηση, αλλά είχε τη δική του άποψη και ήταν αντίθετος με τους χειρισμούς για τη Χρυσή Αυγή, κόντρα στη γραμμή Σαμαρά. Και το είπε ξεκάθαρα στη συνέντευξή του στον Real FM: «Είχα πολιτική διαφωνία. Σε μια χώρα που ελευθερώθηκε από κλέφτες και αρματολούς, δεν κάνεις ήρωες με χειροπέδες. Υπήρξε πολιτική διαφωνία για τον χειρισμό».  Όχι στο σόου των συλλήψεων... Ο Τάκης Μπαλτάκος, όπως δεν έκρυβε τις θέσεις του για τον τρόπο αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, έτσι δεν δίσταζε και να λέει ότι από ένα σημείο και πέρα διαφωνούσε με την απόλυτη πρόσδεση του πρωθυπουργού στο άρμα των δανειστών. Και αυτές τις απόψεις του τις συζητούσε με δημοσιογράφους.  Κατ’ αρχήν, ήταν αντίθετος με το σόου των συλλήψεων της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, του Μιχαλολιάκου, του Παππά, του Κασιδιάρη, του Παναγιώταρου, του Λαγού κ.λπ., εκείνο το Σάββατο, που την επομένη έφευγε για την Αμερική ο Σαμαράς, όπου θα έβλεπε εκτός των άλλων και την ηγεσία του εβραϊκού λόμπι. Ο Μπαλτάκος ήταν υπέρ της άποψης να συλληφθεί μόνο ο φονιάς του Φύσσα, ο Ρουπακιάς, υποστηρίζοντας ότι δεν μπορείς να βάζεις χειροπέδες στον αρχηγό ενός εκλεγμένου κόμματος. Αντίθετος στο σόου ήταν, κατά τον Μπαλτάκο, και ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου, αλλά επικράτησε ο Δένδιας, με τον οποίο συμφώνησε και ο Σαμαράς.  Επιτέλους, όχι στη Μέρκελ Από καιρό είχαν σχηματισθεί δύο τάσεις στο Μαξίμου ως προς την πολιτική απέναντι στους δανειστές και τον εκπρόσωπό τους, την «τρόικα». Υπήρξαν μάλιστα πρωτοσέλιδα, μεταξύ των οποίων και του «ΠΑΡΟΝ», που αποκάλυπταν ότι το Μαξίμου ήταν χωρισμένο στα δύο. Η μία τάση ήταν «ναι σε όλα», στην οποία μετείχαν Λαζαρίδης, Σταμάτης, Μουρούτης κ.ά., και η άλλη ότι επιτέλους είναι ώρα να πούμε και ένα όχι, συν του ότι δεν μπορεί ο πρωθυπουργός της χώρας να συναντιέται με τους υπαλλήλους, τα μέλη της «τρόικας». Κύριος εκφραστής αυτής της θέσης ήταν ο Μπαλτάκος. Γνωρίζουμε, μάλιστα, από πάρα πολύ καλή πηγή ότι ζητούσε το σπάσιμο της γραμμής τού «ναι σε όλα» από τον περασμένο Οκτώβριο.  Πιο έντονα είχε υποστηρίξει τη θέση του στην τελευταία διαπραγμάτευση με την «τρόικα», ιδιαίτερα μετά την ανυποχώρητη θέση της για τις ομαδικές απολύσεις, το γάλα, τα φαρμακεία και γενικά για την πλήρη υιοθέτηση της περιβόητης εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ.

Όλα αυτά συγκλίνουν στην απόλυτη επιβεβαίωση του ότι ο Τάκης Μπαλτάκος δεν ήταν ένας γραφειοκράτης γενικός γραμματέας, όπως θα είναι ο αντικαταστάτης του. Είχε λόγο, και μάλιστα αποφασιστικό, στη λήψη αποφάσεων και στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Στο γραφείο του στον πρώτο όροφο της Βουλής, το τραπεζάκι κοσμούσαν πολυτελή άλμπουμ με φωτογραφίες από τις επισκέψεις του σε Μονές του Αγίου Όρους, μεταξύ των οποίων και η Μονή Βατοπεδίου του Εφραίμ. 
ΠΗΓΗ