Η ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΑΨΙΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ

 του Νίκου Φελέκη*
Το πολυνομοσχέδιο, που επικυρώνει την πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα, υπερψηφίστηκε από την Βουλή. Ο Αντώνης Σαμαράς διέγραψε τον Νικήτα Κακλαμάνη που δεν ψήφισε το ένα, το πρώτο, από τα τρία άρθρα του νομοσχεδίου. Πλέον Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ διαθέτουν 152 βουλευτές.


Τυπικά, η δεδηλωμένη περιορίστηκε κατά μία ψήφο. Ουσιαστικά όμως αυξήθηκε κατά μία. Από 153 οι βουλευτές της συγκυβέρνησης έγιναν 154. Και τούτο γιατί εφεξής στην κυβερνητική πλειοψηφία θα πρέπει να προσμετρώνται και οι ψήφοι των βουλευτών Αηδόνη και Λοβέρδου. Μάλιστα, στον ανασχηματισμό που θα γίνει αμέσως μετά τις ευρωεκλογές και οι δύο αναμένεται να γίνουν μέλη της κυβερνήσεως. Ο ένας (Λοβέρδος) σε θέση υπουργού και ο άλλος (Αηδόνης) σε θέση υφυπουργού.
Η δεδηλωμένη πάντως ενδέχεται να είναι μεγαλύτερη και να φθάνει τις 156 ψήφους, αφού, κάποιοι, δυνητικά αθροίζουν σε αυτήν και τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ Ψαριανό και Οικονόμου, οι οποίοι, ενάντια στη γραμμή του κόμματός τους, δεν προσήλθαν στην ψηφοφορία.
Ο πρωθυπουργός, γνωρίζοντας προφανώς την αριθμητική αυτή αλήθεια της δεδηλωμένης του, δεν είχε κανένα πρόβλημα να διαγράψει τον απείθαρχο Νικήτα Κακλαμάνη. Ήταν μια κίνηση που όχι μόνον δεν εμπεριείχε κανένα ρίσκο για τον Α. Σαμαρά, αλλά αντίθετα τον εμφανίζει και αποφασισμένο να μην δεχτεί κανέναν ...αόμματο στη γραμμή του κόμματος. Μάλιστα, η τηλεοπτική εικόνα, που τον έδειχνε να ανεβαίνει στο έδρανο του Προεδρείου της Βουλής και να γράφει εκείνη τη στιγμή τη δήλωση διαγραφής του Κακλαμάνη, σαφώς του προσθέτει πόντους στο ηγετικό προφίλ.
Σε αντίθεση με τον Σαμαρά, ο Βενιζέλος, που είδε δύο κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και τον πρώην Πρόεδρο της Βουλής Απόστολο Κακαλαμάνη να μην ψηφίζουν το άρθρο 2 για τις τράπεζες, αρκέστηκε σε μια γραπτή, και καθυστερημένη, δήλωση πολιτικής αποδοκιμασίας της στάσης των δύο ανδρών. Επιπροσθέτως, ο τηλεοπτικός φακός τον έδειχνε να μιλά με εκνευρισμό στον πρώην Πρόεδρο της Βουλής στη διάρκεια της ψηφοφορίας, ενώ, όπως διοχέτευσαν στα Μέσα Ενημέρωσης συνεργάτες του, πήγε στο γραφείο του Γ. Παπανδρέου και σε έντονο ύφος του ζήτησε εξηγήσεις.
Έχω τη γνώμη ότι καμία από τις δύο εικόνες δεν κολακεύουν, όπως ίσως λανθασμένα πιστεύουν ένιοι συνεργάτες του, τον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως. Και αυτό επειδή αντιπαρατίθενται δύο εικόνες-συμπεριφορές. Του αρχηγού της Ν.Δ. και του επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ. Και από τη σύγκριση χαμένος βγαίνει ο Βενιζέλος.
Η διαφορά στην συμπεριφορά των δύο ανδρών (Σαμαρά και Βενιζέλου) πέραν των χαρακτηριολογικών, πολιτικών και ηγετικών παραμέτρων που φανερώνουν, καταδεικνύουν και την θέση στην οποίαν βρίσκεται ο καθένας.
Ο μεν Σαμαράς αισθάνεται, και είναι, κυρίαρχος στο κόμμα του, ο δε Βενιζέλος φοβάται τα επερχόμενα από την πιθανολογούμενη περιορισμένη απήχηση του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές. Ο Σαμαράς διαγράφει τον Κακλαμάνη και κερδίζει, ενώ ο Βενιζέλος περιορίζεται σε ανακοινώσεις επειδή γνωρίζει ότι το ουσιαστικό αφεντικό στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι αυτός. Ξέρει πολύ καλά πως οποιοδήποτε διοικητικό μέτρο, ειδικά κατά του Γ. Παπανδρέου, θα ισοδυναμούσε με δική του αυτοκτονία καθώς το ΠΑΣΟΚ θα εξαερώνονταν κυριολεκτικά τον Μάιο.
Αυτό προφανώς το γνωρίζει και ο Γ. Παπανδρέου. Η λιτή, προσεγμένη και ελαφρώς ειρωνική απάντηση του τέως Προέδρου του ΠΑΣΟΚ στον νυν δείχνει ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν έχει κανένα πρόβλημα να σηκώσει το γάντι που του έριξε ο Βενιζέλος. Μάλιστα, το γεγονός ότι ο Γ. Παπανδρέου επιστρέφει στον Βενιζέλο τη φράση «όλοι κρινόμαστε από την Παράταξη και τον ελληνικό λαό» ίσως θα πρέπει να μας εμβάλει και σε σκέψεις για το τι θα συμβεί την επομένη των ευρωεκλογών αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις.
Πάντως και ανεξαρτήτως της «αλληλογραφίας» του με τον Γ. Παπανδρέου, ο Βενιζέλος θα πρέπει ή να ελέγξει το θυμικό του ή να αναπροσαρμόσει την στρατηγική του. Γιατί αυτός είναι που μεγιστοποίησε το πρόβλημα. Ο Γ. Παπανδρέου δεν αμφισβήτησε τον Βενιζέλο καταψηφίζοντας το άρθρο για τις τράπεζες. Όλοι γνώριζαν, και τα ρεπορτάζ το έλεγαν, ότι αυτή θα ήταν η στάση του. Δεν αμφισβητεί την κυβερνητική δεδηλωμένη ούτε πρόκειται να θέσει σε δοκιμασία την κυβερνητική σταθερότητα. Κι αυτό επίσης το γνωρίζουν όλοι. Ακόμη και ο Σαμαράς.
Ούτε ακόμη και τις τράπεζες, ως νευρώνες της οικονομίας, δεν αμφισβητεί. Έχει μια διαφορετική προσέγγιση για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα (μην ξεχνάμε ότι είναι και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς), ενώ εγείρει, όπως και αρκετοί άλλοι, ενστάσεις για την οδηγία Αλμούνια και τις στρεβλώσεις που υπάρχουν ή τον εποπτικό ρόλο του ΤΧΣ στα καθ' ημάς. Κι αυτό επίσης το γνωρίζουν όλοι. Ακόμη και τραπεζίτες.
Για κάτι λοιπόν που γνώριζαν όλοι, και προφανώς και ο Βενιζέλος, η αντίδραση του επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ είναι ακατανόητη. Εάν δεν ήθελε να υπάρξει διαφοροποίηση στην ψηφοφορία θα μπορούσε να συζητήσει το θέμα με τον Γ. Παπανδρέου από πριν και όχι μετά. Τώρα, με την υπεραντίδραση που επέδειξε, δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να δημιουργήσει άλλοθι και να επιρρίψει από πριν ευθύνες για το πιθανολογούμενο δυσμενές γι' αυτόν αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Κάτι ανάλογο είχε κάνει και με την μη προσέλευση του Γ. Παπανδρέου στην ιδρυτική Συνδιάσκεψη της «Ελιάς».
Δεν καταλαβαίνει όμως ότι έτσι ενδυναμώνει, αντί να περιορίζει, τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο κόμμα του; Δεν καταλαβαίνει ότι έτσι ισχυροποιεί τον Γ. Παπανδρέου στο λεγόμενο κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, αλλά και στο σύστημα εξουσίας, εγχώριο και διεθνές; Ενδεχομένως να μην το καταλαβαίνει. Ίσως και να μην τον ενδιαφέρει το ΠΑΣΟΚ, αλλά, όπως λένε, η συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. και μόνον. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο Ευάγγελος μόνος του βγάζει τα μάτια του...
Πηγή