«Στη χώρα που οι συνεργάτες των Ναζί… δεν έχασαν τον πόλεμο» !

 
Του Γιώργου Ουραουζίδη
Η ενημέρωση για την ιστορική πραγματικότητα της διαχρονικής σχέσης του καπιταλισμού με το φασισμό και το ναζισμό, αποτελεί το «χρέος» – την οφειλόμενη ενέργεια. Το ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου «ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε.», σε δημοσιογραφική έρευνα των Λ.Βατικιώτη, Α.Φωτιάδη και Μ.Τσώμου, τεκμηριώνει  τα γεγονότα καταθέτοντας αυτό που όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι έχει συμβεί:

●  O φασισμός, είπε κάποτε ο Franklin Roosevelt, έρχεται όταν τα ιδιωτικά συμφέροντα γίνονται πιο ισχυρά από μια δημοκρατική κυβέρνηση.
●   Ο ναζισμός δεν είναι ένα ανεξήγητο φαινόμενο, ο ναζισμός είναι σάρκα από τη σάρκα του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος.
Μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, οι Αμερικάνοι προβληματίζονται πως θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το ναζισμό. Φτιάχτηκε μια λίστα από οικονομικούς εγκληματίες, κυρίως από γερμανούς βιομήχανους οι οποίοι θα έπρεπε να δικαστούν σαν εγκληματίες πολέμου δίπλα στη ναζιστική ιεραρχία. Στην αίθουσα 600 του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, ξεκίνησε η δίκη στις 20/11/1945, που έμεινε στην ιστορία για την καταδίκη του Γ΄ Ράιχ, ανάμεσά τους και ένας δημοσιογράφος-εκδότης που στήριξε την άνοδο του ναζισμού.

Οι οικονομικοί εγκληματίες όμως, θα καθίσουν στο εδώλιο ένα χρόνο αργότερα, το 1946. Στις δίκες αυτές διατυπώθηκαν κατηγορίες κατά μελών της οικονομικής ελίτ της Γερμανίας, ανάμεσα τους γιατροί, δικαστικοί, στρατιωτικοί και ιδιαίτερα Βιομήχανοι, π.χ. η αγωγή κατά της I.G. Farben ή αυτή κατά του Krupp. Όλοι οι παραπάνω κατηγορούνται, ως κύριοι υπεύθυνοι για την πρόκληση στην ανθρωπότητα του πιο καταστροφικού πολέμου στη σύγχρονη ιστορία.
Το βασικό πρόβλημα του δικαστηρίου, προκειμένου να καταδικάσει τους υπαίτιους για την άνοδο του φασισμού ήταν ότι έπρεπε να καταδικάσει τον ίδιο τον  καπιταλισμό. Προσπάθησαν να βρουν υπεύθυνους φυσικά πρόσωπα, ώστε να μην κατηγορήσουν ολόκληρο το οικονομικό σύστημα, κατηγόρησαν ηγέτες και στελέχη και σ΄ αυτούς επέβαλαν ποινές.
Μετά τον πόλεμο οι Η.Π.Α. τοποθετούν ανώτατο επίτροπο στη Γερμανία τοντραπεζίτη John McCloy, παλιό γνώριμο του Χίτλερ και δικηγόρο της εταιρείας «I.G. Farben», της εταιρείας που κατασκεύαζε τα χημικά των «θαλάμων αερίων», πριν διασπασθεί στις «Bayer» – «Agfa» – «Basf». Ο John McCloy μεθοδικά αρχίζει να απελευθερώνει τους βιομήχανους που υποστήριξαν τον Χίτλερ. Η ποινή φυλάκισηςπου επιβλήθηκε στον επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp, ήταν σχετικά ήπια, εξάλλου όλοι οι κατηγορούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι μετά το 1951 !
Ο φασισμός γεννιέται στις 23/3/1919 στο κτίριο του Συνδέσμου Ιταλών Βιομηχάνων στο Μιλάνο. Ο Μουσολίνι υπόσχεται να κηρύξει τον πόλεμο στο σοσιαλισμό στους εργαζόμενους και στους μικρούς αγρότες, και μένει πιστός στην υπόσχεσή του. Τα τάγματα εφόδου που ελέγχει- οι μελανοχίτωνες- χρηματοδοτούνται απευθείας από βιομήχανους και μεγαλογαιοκτήμονες, χτυπούν τις απεργίες και τις καταλήψεις στα εργοστάσια, έκτοτε οι ιδιοκτήτες των εργοστασίων - όπως ο Τζιοβάνι Ανιέλι της FIAT - δεν θα ξεχάσουν ποτέ το «χρέος» τους!
Την ίδια πρακτική θα ακολουθήσουν, λίγα χρόνια αργότερα, και τα τάγματα εφόδου του Χίτλερ, αυτή τη φορά για λογαριασμό των Γερμανών βιομηχάνων. Εφόσον διασφαλίζονται τα κέρδη, δεν τους ενδιαφέρει ποιος κυβερνά! Αυτό που προσέφερε ο Χίτλερ στους βιομηχάνους, ήταν η απόλυτη καταστροφή των εργατικών οργανώσεων. Τα «τάγματα εφόδου» του Μουσολίνι και του Χίτλερ διαλύουν τις οργανώσεις των εργατών, με την αστυνομία άλλοτε θεατή, άλλοτε συμμέτοχη, πάντοτε με την ανοχή του δικαστικού σώματος. Προκειμένου να νομιμοποίηση την παρουσία του Μουσολίνι και Χίτλερ το πολιτικό κατεστημένο, του τοποθετεί αρχικά σε μεγάλους κυβερνητικούς σχηματισμούς.
●   Η αριστερά της εποχής παρουσιάζεται σαν τρομοκρατική οργάνωση, που θα φέρει την καταστροφή, (βολικό σενάριο που χρησιμοποιεί στο έπακρο ο Χίτλερ για να αναρριχηθεί στην εξουσία).
●  Φασισμός και ναζισμός προσφέρουν τον παράδεισο που ονειρεύονται οι βιομηχανίες και οι τράπεζες σε συνθήκες δικτατορίας.
●    Η δημοκρατία όμως, δεν πεθαίνει στα χέρια του Μουσολίνι και του Χίτλερ, πολύ πριν έρθουν αυτοί στην εξουσία, ήταν ήδη «κλινικά νεκρή».
Τρία χρόνια πριν ο Χίτλερ αναρριχηθεί στη εξουσία, η Γερμανία βρίσκεται σε διαρκή κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», σχετικός νόμος έδινε τη δυνατότητα  στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου να επιβάλει τη θέλησή του, ήταν κατά κάποιο τρόπο «προεδρευόμενη δικτατορία», ενώ το κοινοβούλιο δε συνεδρίαζε σχεδόν ποτέ. Το ψαλίδισμα μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, οι απεργίες κρίνονται συχνά παράνομες, ενώ επιβάλλονται περιορισμοί στις συγκεντρώσεις των πολιτών. Το οικονομικό κατεστημένο όμως δεν ικανοποιείται, ούτε με αυτά τα μέτρα.
● Ένας από τους μύθους που ακολουθούν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι είναι ότι κατέλαβαν την εξουσία με τη βία, ενώ στην πραγματικότητα παραβίασαν «ανοικτές θύρες».
Ο Μουσολίνι παραλαμβάνει τα κλειδιά της εξουσίας από το Βασιλιά Vittorio Emanouele, όπως είχε συμφωνηθεί με τους βιομήχανους της Β. Ιταλίας.
Το 1923 στο Μόναχο το «πραξικόπημα της μπυραρίας» δεν είχε καταλάβει ακόμα, ότι κανένας φασίστας δεν θα καταλάβει την εξουσία, χωρίς το «πράσινο φως» των μεγάλων επιχειρηματιών της εποχής του. Ο Χίτλερ «μαθαίνει» από το πάθημά του, υπόσχεται χαμηλά μεροκάματα, περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, «απόλυτη πειθαρχία». ​
Στη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ υπόσχεται ένα «παράδεισο» και μία «κόλαση».
Αδόλφος Χίτλερ 23/3/1933: « Η κυβέρνηση δε θα προστατεύσει τα συμφέροντα του λαού, με μια γραφειοκρατία οργανωμένη απ΄ το κράτος, αλλά με την υποστήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας». Αυτό σημαίνει, ότι οι βιομήχανοι, ήξεραν καλά σε ποιόν έδιναν την εξουσία και την κυβέρνηση! Το κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου! Το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του, και το παραδοσιακό πολιτικό κατεστημένο δεν μπορεί να το προστατεύσει.
Στις 10/11/1933 στο εργοστάσιο της SIEMENS:  « Ίσως κάποιοι δεν μπορείτε να με συγχωρήσετε για την εξάλειψη του Μαρξιστικού κόμματος, μα φίλοι μου, εξαφάνισα και όλα τα άλλα κόμματα» !
Στις 20/2/1933 συναντά τους εκπροσώπους της βαριάς και γεωργικής βιομηχανίας, στους οποίους υπόσχεται τη διάλυση του εργατικού κινήματος, και ζητά από τον Saht, εκπρόσωπο των τραπεζιτών, να περάσει από τα ταμεία του κόμματος,  όπως και ο πρόεδρος της ένωσης βιομηχάνων Krupp, ζητούν επίσης από τον πρόεδρο της Γερμανίας, τον ορισμό κυβέρνησης υπό το Χίτλερ. Ο Göring άρχισε να σηκώνει ρευστό «με τις τσάντες» από το καζίνο της επιχείρησης του HeinrichThyssen, έκτοτε η χρηματοδότηση του κόμματος από τους βιομηχάνους είναι συνεχής. Αυτό το επονομαζόμενο σύστημα βιομηχανικής αυτοδιαχείρισης ήταν η απόλυτη δικτατορία της μονοπωλιακής αστικής τάξης στο πλαίσιο του φασισμού. Το 1936 οι ομάδες κρούσεις πυροβολούν διαδηλωτές από τα μπαλκόνια των κτιρίων, οι φυλακίσεις και οι διωγμοί κομμουνιστών και δημοκρατικών προκαλούν διεθνή κατακραυγή, την επιστολή καταγγελίας προς τον Βενιζέλο προσυπογράφει και oνεαρός τότε επιστήμονας  Albert Einstein
Στις ήδη κατεχόμενες χώρες, από τους Γερμανούς, οι επιχειρηματίες καλούνται να αποφασίσουν αν θα συνεργαστούν, η απάντηση είναι σχεδόν η ίδια…ΝΑΙ. Η Ελλάδα δεν θα αποτελέσει εξαίρεση, οι βιομήχανοι συνεργάστηκαν και ενδιαφέρθηκαν η παραγωγή τους να πηγαίνει στα γερμανικά στρατεύματα. «Στο Παρίσι η «RENAYLT», όχι μόνο συνεργάζεται, αλλά «πίνει νερό» στο όνομα του ναζισμού. Ο Βασιλειάδης επισκευάζει τα γερμανικά πλοία στον Πειραιά, ο Λάτσης αναλαμβάνει μεγάλες εργολαβίες, ο Αβέρωφ (αδερφός του Ευάγγελου) κατασκευάζει 25 αεροδρόμια, τα οποία εξυπηρετούσαν αυτούς που τα παράγγειλαν, και προφανώς όχι τον Ελληνικό λαό, που αιμορραγούσε κάτω απ΄την μπότα των Γερμανών - Ιταλών  κατακτητών. Ο παππούς του Παπακωνσταντίνου του «μνημονίου», έπεισε τη κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου να κατασκευάσει εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας στη Πτολεμαΐδα, μέσω της SIEMENS. Τα στρατεύματα συγκέντρωσης στην Ελλάδα είναι πηγή δωρεάν εργατικού δυναμικού για τους Έλληνες εργολάβους και βιομηχάνους.
Οι μεγάλοι εκδότες είναι πάντα πρόθυμοι να συνεργαστούν, και συνεργάζονται με τη γερμανική εταιρεία «modus», η οποία ανήκει  κατά 50% στο υπουργείο προπαγάνδας υπό τον Goebbels και το άλλο μισό στο υπουργείο εξωτερικών, συγκρότησαν μαζί με το «συγκρότημα Λαμπράκη» εταιρεία, η οποία ανέλαβε τις εκδόσεις του συγκροτήματος, αλλά και του «Ελευθερουδάκη». Όταν ήρθαν οι γερμανοί κατακτητές στην Ελλάδα, εμφανίστηκαν ως …απελευθερωτές!
Οι «συνεργάτες» γνώριζαν, ότι με την απελευθέρωση θα είχαν απέναντί τους αντιστασιακούς του ΕΑΜ και του ΕΛΛΑΣ, οι οποίοι μάχονται και για κοινωνική αλλαγή, χρειάζονται λοιπόν μια φασιστική οργάνωση για να προστατεύσει τα συμφέροντά τους – τα Τάγματα Ασφαλείας - που χρησιμοποιούνται και από τους Γερμανούς για την αποχώρησή τους, ο Βουλπιώτης χρηματοδοτεί τα «Τ.Α.» με τη δική του περιουσία, ζητά όμως και την βοήθεια των ευπόρων, των επιχειρηματιών, και μαυραγοριτών, οι οποίοι έχουν κίνητρο - τη διάσωση της περιουσίας τους!
Το 1973 η Ντέλλα Ρούνικ παντρεύεται τον Μιχάλη Ρουφογάλη διοικητή της Κ.Υ.Π. της χούντας, ύστερα από χρόνια θυμάται στα απομνημονεύματά της, ποιοί κάθονταν στην πρώτη γραμμή των καλεσμένων, ο Π. Βαρδινογιάννης, ο Κ. Δρακόπουλος, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Ν. Ταβουλάρης, ο Α. Κανελλόπουλος, ο Τομ Πάπας, ο Γ. Λάτσης και πολλοί άλλοι. Αξίζει να αναφερθεί ένα αυτούσιο απόσπασμα από την αυτοβιογραφία αυτής της ξεχωριστής γυναίκας: « Ένα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. ’’ Όσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν’’. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος ».
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, ζει σε μια έπαυλη που του χάρισε ο Ωνάσης, ενώ η σύζυγος του κάνει τα ψώνια της στην Ευρώπη, με τις λιμουζίνες εφοπλιστών. Ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών κ. Ανδρεάδης, ανέγνωσε ψήφισμα της γενικής συνέλευσης, δια του οποίου ο κ. Πρωθυπουργός αναγνωρίζεται ισόβιοςπρόεδρος, για την συμβολή του στην Εμπορική Ναυτιλία. Με τη σειρά του ο κ. Παπαδόπουλος βραβεύει με τη σημαία εφοπλιστές, όπως ο Ωνάσης, ο Γουλανδρής, ο Νιάρχος, ο Χανδρής, προσφέροντας σε όλους φοροασυλία και δημιουργώντας παράλληλα αιμορραγία στον κρατικό προϋπολογισμό, ένα καθεστώς το οποίο καμία κυβέρνηση δεν τολμά να θίξει μέχρι και σήμερα.
Για όλους τους εργαζόμενους οι μισθοί παγώνουν, ενώ οι απεργίες απαγορεύονται, οι επιχειρηματίες απολαμβάνουν σκανδαλώδη προνόμια από το δημόσιο, είναι η εποχή που προελαύνουν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, του εφοπλισμού και του πετρελαίου.
● Μετά το τέλος της κατοχής, προκύπτουν οικογένειες που έχουν δημιουργήσειμεγάλο πλούτο, από το μαυραγοριτισμό κυρίως κατά τη διάρκεια της κατοχής.
●  Οι συνεργάτες των ναζί κρύβονται μέσα στα κόμματα του λεγόμενου κέντρου.Ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο, όποτε τους χρειάζεται το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.
●   Η Ελλάδα είναι η χώρα, που οι συνεργάτες των Ναζί…δεν έχασαν τον πόλεμο!
«Oι στενότατοι δεσμοί που ανέπτυξαν μεταξύ τους κεφάλαιο και φασισμός - ηαλληλεξάρτηση και αλληλοϋποστήριξη - καταγράφηκαν και στοιχειοθετήθηκαν λεπτομερώς στις Δίκες της Νυρεμβέργης. Η διαβόητη «δίκη των βιομηχάνων» -άγνωστη σήμερα- θεωρήθηκε τότε ίσης σημασίας με τις δίκες των στελεχών των Ναζί, των SS, της Βέρμαχτ, κλπ. Έκτοτε καταδικάστηκαν στη λήθη: οι εγκληματικές ευθύνες των μονοπωλίων για την άνοδο του ναζισμού παραγράφηκαν, τα αίτια του φασισμού και του πολέμου «επαναπροσδιορίστηκαν», τα βιβλία ιστορίας ξαναγράφτηκαν και σύντομα οι κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι…
Τα χρόνια που ακολούθησαν, τα μονοπώλια επένδυσαν μεγάλα ποσά ώστε να καλύψουν το παρελθόν τους, επιχειρώντας να ξαναγράψουν την Ιστορία και επαναπροσδιορίσουν τη λαϊκή μνήμη. Είναι όμως μια ιστορία που έχει γραφτεί με αίμα. Και όπως είναι γνωστό το αίμα δε ξεπλένεται εύκολα…»   (Erodotos Weblog)
Άλλωστε, κατά τον  Αριστοτέλη … « η μνήμη είναι ο γραφιάς της ψυχής » .
Πηγη:http://www.pliroforiodotis.gr/index.php/2010-06-26-22-26-59/39783-poli